Column

Mens-zijn

Vergeet even uw dagelijkse beslommeringen, waarde columnlezer, laat de dagelijkse zaken maar op hun beloop en neem de tijd om deze column te lezen.

Afgelopen maandagavond om 20:00 uur waren we allemaal twee minuten stil. De volgende dag ‘vierden’ we het feit dat we 75 jaar geleden bevrijd waren. Voordat de scholen dicht gingen heb ik 250 Veteranenboeken aan evenveel leerlingen in de gemeente Teylingen gegeven, waarbij ik bij het inleidend verhaal vertelde, dat voor deze leerlingen vrijheid weliswaar vanzelfsprekend lijkt, maar geen vanzelfsprekendheid is.

Eigenlijk maken we dat met ons allen nu allemaal mee. We zitten opgesloten in onze huizen, moeten ons zorgen maken om onze veiligheid, als we naar buiten gaan. De zorgen zijn er: als er iemand in de buurt hoest, is iedereen bang dat die persoon corona heeft en dus zal zorgen voor besmettingen. In de supermarkten moet je een winkelwagentje meenemen, dat al door tientallen anderen is aangeraakt. Die wagentjes worden tussendoor schoongemaakt, maar hoe goed gebeurt dat, vraag je jezelf af. Een corona-app is in de maak en de overheid wenst, dat zoveel mogelijk Nederlanders die app bij zich dragen.

Het is 75 jaar geleden, dat de Tweede Wereldoorlog stopte en ons land bevrijd is. Maar we voelen ons helemaal niet vrij. Natuurlijk proberen we er het beste van te maken, een grapje hier en een bereidwillige hand daar. De zorgen blijven. De kinderen mogen weer buiten sporten en binnenkort gaan ze naar school. Maar komen ze gezond weer terug, is dan de angstgedachte.

Wie buiten loopt of fietst, merkt dat de sfeer is veranderd. Mensen houden steeds minder rekening met elkaar; ze vermijden elkaars gezelschap. Dit gaat ten koste van ons mens-zijn.

Deze coronatijd gaat voorbij; het virus verzwakt en er komt een inentingsmiddel voor. Tegen die tijd keren we weer terug naar een samenleving, zoals we die gewend waren. Maar laten we tot het zo ver is er samen voor zorgen, dat we zo’n herstel ook verdienen. Wees mens en zorg voor de medemens!