Achtervolgd door het verleden

Dit is mijn Alphen!

In deze nieuwe serie interviewen we inwoners hoe het is om in Alphen, Boskoop of een van de omliggende plaatsen te wonen. Dit kan iemand zijn, die hier geboren en getogen is, een vluchteling of iemand die er ooit bewust voor gekozen heeft om naar deze streek te verhuizen. Wil je ook geïnterviewd worden voor deze serie? Email de redactie: redactie.alphen@rodi.nl. Deze week deel 1: Achtervolgd door het verleden.

Je kunt de oorlog in jouw geboorteland Eritrea proberen achter je te laten, maar die oorlog kan je als vluchteling blijven achtervolgen. Het plafond in het huis van Negasi Tsegai Tekhle heeft hij helemaal geschilderd met daarin verweven de geschiedenis van Eritrea. Met de allereerste verklaring van de rechten van de mens, opgeschreven in 1212 door de toenmalige bestuurders van Eritrea. Maar ook de opkomst en ondergang van de verschillende buitenlandse machten, die Eritrea door de eeuwen heen veroverden. Daar doorheen verrijzen de kleuren van de Eritreaanse vlag in de vorm van een regenboog; als symbool van hoop en eeuwigheid.

“In 1961 ben ik in Eritrea geboren en tot mijn veertiende ging ik naar school. Eritrea was door de eeuwen heen een kolonie van Egypte, Turkije, Italië, Engeland en Ethiopië. We vochten voor de onafhankelijkheid van mijn land. Eerst zonder wapen en alleen met burgerlijke ongehoorzaamheid, maar ze wilden niet naar ons luisteren. Ik sloot me in 1976 aan bij de gewapende opstand en tot 1991 vocht ik voor het EPLF (Eritrean People Liberation Front).”

Tijdens die oorlogsjaren verloor Negasi vijf broers en één zus, die soms ook nog eens tegen elkaar vochten. Na een volksreferendum in 1993 kreeg Eritrea haar onafhankelijkheid. Het bleef onrustig in het land. Zo verloor Negasi zijn zoon Jonathan in 1994, die als omstander omkwam door afweergeschut. Negasi werkte enkele jaren als ambtenaar, maar een voormalige strijdmakker van hem zorgde er in 1996 voor, dat Negasi in de gevangenis kwam.  Na vier jaar werd hij vrijgelaten, maar Negasi vreesde voor een nieuwe arrestatie en hij besloot te vluchten.

Via Sudan belandde Negasi in Nederland, waar hij twee jaar in een asielzoekerscentrum in Amstelveen verbleef. Hierna kreeg hij een tijdelijk huis in Leimuiden en sinds 2007 woont Negasi permanent in Alphen. Het leven hier bevalt hem goed. “De mensen zijn erg aardig voor elkaar en iedereen wil elkaar helpen. Het is hier rustig. Alphen is niet de hemel, maar je hebt hier alles wat je nodig hebt. Het centrum met haar winkels, dokters en het gemeentebestuur. Zelf werk ik als vrijwilliger voor Tom in de Buurt.”

Negasi besloot een ‘Eritrea community’ op te zetten en kwam hierdoor in contact met moeder en dochter Tzge Haile en Lana Kebre. Samen organiseerden ze vorig jaar een festiviteit om op 24 mei de onafhankelijkheid van Eritrea te vieren. Het liefst zouden ze ook een eigen Eritreaschool opzetten, om zo de kinderen te kunnen onderwijzen in de Eritrese taal, geschiedenis en cultuur, maar hiervoor is nog geen toestemming gegeven.

De drie maken zich zorgen over de toekomst van de Eritrese mensen in Nederland. Momenteel is er in Afrika een strijd gaande tussen Eritrese en Ethiopische soldaten aan de ene kant en strijders van de Tigrai-provincie aan de andere kant. Wanneer er Eritrese festiviteiten worden opgezet, komen Tigraise vluchtelingen naar die festiviteiten om de boel te ontregelen, lichten Lana en Tzge toe. Dit gebeurde eerder al in Duitsland, maar vorig weekend ook in Leeuwarden, waar een baby gedoopt werd en de Eritrese aanwezigen na afloop bedreigd, gestoken en geslagen werden met messen en hamers.

Hier en daar worden daarom Eritrese vieringen verboden door de lokale overheden. Dit soort gebeurtenissen zorgen ervoor, dat Negasi met een somber gemoed naar de toekomst kijkt. “Alle Eritreërs zijn bang. We wonen hier al tientallen jaren of zijn in Nederland geboren. Wanneer wij de onafhankelijkheid vieren, zijn we niet politiek bezig. Maar mensen willen verbieden, dat we onze vlag tonen. Ik voel me niet meer veilig in Alphen. We hebben niet meer de vrijheid om een feest te geven of onze cultuur te vieren. Wij zijn een bedreigde minderheid. Mensen zijn bang. Ik ben bang. Ik ga alleen tussen 9 en 16 uur de straat op. Maar waarom worden wij gedwongen in ons huis te blijven, uit angst voor bedreigingen?!” De oude soldaat komt weer boven in Negasi: “Als de politie niets doet, blijft er voor mij maar één optie over: geef me een pistool en dan verdedig ik mezelf! Ik wil in vrede leven, maar soms heb je oorlog nodig om vrede te bereiken.”