Voorhoutse Salvatore zingt zich in finale Ouderensongfestival

“Muziek houdt me in leven”

Voorhout – Salvatore Cantiere is een van de meest succesvolle deelnemers van het nationale Ouderensongfestival, dat op zondag 27 mei plaatsvindt in de stadsschouwburg in Amsterdam. Na de voorrondes en halve finale is hij een van 16 deelnemers die de schifting doorstaan hebben. Meer dan 180 deelnemers zijn reeds afgevallen, maar voor Cantiere is het al weer de zevende keer dat hij de finale bereikt. Het is de tiende keer dat hij meedoet aan het Songfestival en hoewel hij het zingen puur als hobby ziet, zou de minzame Cantiere “best wel eens een keer de eerste plaats willen behalen.”
Aanstaande zondag is dus de finale en Cantiere trekt “alle registers open”, zo vertelt hij. “Ik neem het publiek mee naar de betoverende wereld van de meest zonnige en muzikale stad van Italië: Napels. Niet voor niets zegt het spreekwoord: ‘Eerst Napels zien en dan sterven’. De muziek uit die stad wordt overal ter wereld in veel talen gezongen, zoals ‘O, sole mio’, door Elvis Presley beroemd geworden als ‘It’s now or never’. In ‘Torna a surrient’ bezing ik Sorrento, een van de mooiste steden uit de streek van Napels.”

Zingen is Cantiere’s lust en leven. “Zonder muziek is de wereld dood. Vooral Italiaanse operamuziek heeft mijn hart veroverd, want eigenlijk is Italiaans de mooiste taal van de wereld om opera’s te zingen.” Op het Songfestival zingen de meeste deelnemers in het Nederlands of Engels, maar de 75-jarige geboren Italiaan zingt alleen in zijn moedertaal. “En dan ook enkel romantisch getinte liedjes die ik uit hart en nieren kan voordragen!”

Stapelgek

Hij strijdt met vijftien andere 55+ers voor de eerste prijs van het Ouderensongfestival. De winnaar krijgt de eeuwige roem en een fles champagne. Via internet kunnen mensen nu al de finalisten beluisteren en stemmen op hun favoriet: www.ouderensongfestival.nl.

Cantiere besluit: “Muziek houdt me in leven, want ik ben er stapelgek op. Ik doe niet mee aan dit festival om beroemd te worden, want ik ben geen man met allures. Ik moet er niet aan denken om overal naartoe te moeten en zou doodziek worden van de drukte om me heen. Mijn familie is voor mij het belangrijkste en als ik tegelijk met mijn zingen vreugde kan brengen in de harten van de mensen, ben ik gelukkig. Wanneer mensen na afloop van een voorstelling naar me toe komen met een bloemetje, ben ik steeds weer ontroerd.”