Ruïne van Teylingen vol verhalen

Week van de Geschiedenis

TEYLINGEN – In het kader van de Week van de Geschiedenis bezochten vele mensen afgelopen weekend de Ruïne van Teylingen. Daar werd een keur aan bijzondere verhalen verteld over niet alleen de geschiedenis van de ruïne zelf, maar ook over zaken als het gebruik van kruiden in de Middeleeuwen en de geschiedenis van Sassenheim. Ook was er een echte bagpiper (doedelzakspeler – red.) van de First Harlem Pipe Band en konden de bezoekers genieten van de Teylinger Hoogtepunten.

Charlotte van der Lugt van Kruiderij de 3 Berken informeerde de bezoekers over het gebruik van kruiden in de Middeleeuwen. “Welke kruiden de Kelten en oude Germanen gebruikten, is niet bekend, want zij schreven de door hen gebruikte kruiden nooit op. Dit was anders in de tijd van de Romeinen en Karel de Grote. Deze keizer droeg de abdijen en kloosters op om kruidentuinen aan te leggen en hierdoor kwamen kruiden als tijm en Roosmarijn ook naar Nederland. In de Middeleeuwen was Theriak een veel gebruikt wondermiddeltje: een mengsel van meer dan 70 kruiden die de hoge heren beschermde tegen vergiftiging.”

In een van de middeleeuwse tenten draaide een 21ste eeuwse dvd-speler, waarop informatie te zien was over de ruïne zelf: “In de 16e eeuw kwamen bij het schoonmaken van de gracht veel wijnkannetjes te voorschijn. Die werden indertijd na een drinkgelag van bovenaf in de gracht gegooid. Deze kannetjes kregen de naam Jacobakannetjes en Jacoba van Beieren zelf kreeg hierdoor de reputatie een feestbeest te zijn geweest.”

Ook aanwezig waren Ton van der Wiel, Gijs Overvliet en Piet Langeveld van de Vereniging Oud Sassenheim. Naar hen luisteren was een genot, want een stortvloed aan weetjes en wetenswaardigheden over de geschiedenis en bijzonderheden van deze omgeving is het deel van de toehoorders. Langeveld wijdde bijvoorbeeld uit over de aschpotter. ‘Mijn familie woont hier sinds 1774 en voor 1853 stond op ons terrein een asschuur. Wij hadden het recht om hier in de streek de as op te halen. Dat is ook de reden waarom we de bijnaam ‘Asbakken’ hebben. Die as ging naar verschillende afzetmarkten, zoals de apothekers die de fijnste as kregen. Deze as werd gebruikt om het pigment een beetje weg te trekken, want een reine blanke huid was indertijd het schoonheidsbeeld. De zeepziederijen kregen wat grovere as en de meest grove as werd als reststof gebruikt op de rozenkwekerijen. Het houtskool tenslotte ging naar de smederijen, terwijl de ingezamelde spijers en ijzerrotzooi vervoerd werd naar de hoogovens. Doordat de as in de loop der jaren veel te veel vervuild werd met koolas, is rond 1900 gestopt met het ophalen van de as.”