‘Zielsgelukkig dat ik mijn handtekening kan zetten’

LISSE – Om meer aandacht te geven aan de ongeletterdheid in onze samenleving, bezocht de Teylingse wethouder Wilbrink donderdag 20 november de vestiging van het ROC ID College aan de Van Ostadestraat. Ze liet zich informeren door de (autochtone!) ervaringsdeskundigen wat het nou betekende om geen woorden te kunnen lezen.
Senior docent Ineke Berkhout legde het belang van deze activiteit uit: ‘De wethouder komt zich oriënteren wat er met deze lees- en schrijflessen gebeurt, zodat haar gemeente meer kan betekenen. We hopen door deze actie meer aandacht op te wekken voor de laaggeletterdheid, zodat meer mensen de stap nemen om een cursus te volgen. De schaamte voor het niet kunnen lezen is vaak groot, maar in heel Nederland zijn maar liefst 1 miljoen mensen laaggeletterd. In de Duin- en Bollenstreek zijn dat er 30.000. Laaggeletterdheid heeft helemaal niets met domheid te maken: er zijn talloze redenen voor. Dyslexie werd vroeger niet onderkend en veel meisjes werden eerder van school gehaald om thuis te komen werken. Ook mensen die opgroeiden in een taalarm gezin met weinig boeken kregen een taalachterstand. Veel mensen hebben een vangnet van partner en kinderen die hen kunnen helpen met het lezen, maar wat als je vangnet wegvalt?’

De heer Gerard Wijsman is ervaringsdeskundige: ‘Ik heb jaren geworsteld met mijn slechte handschrift, maar vond altijd wel een excuus om geen lessen te volgen. Maar toen ik in de WAO terechtkwam, besloot ik door te zetten. Ik moest hiervoor wel heel wat overwinnen, want het is moeilijk te erkennen dat je niet kunt schrijven. Makkelijk is het niet, want de werkwoorden bijvoorbeeld moet ik elke week weer oefenen. Gelukkig kan dit ook thuis via programma’s met je computer.’

Mevrouw Jansen – van Kinds: ‘Ik woonde vroeger in een woonwagen en moest als kind het gezin draaiende houden door het verzorgen van mijn zeven broertjes en zusjes. Nu volg ik deze cursus vier: mijn man zei altijd dat ik het moest doen, want als hij er niet meer zou zijn, zou ik er alleen voor staan. Hij is toen de eerste cursussen met mij meegegaan, maar overleed kort daarna. Ik blijf het echter volhouden: iedere keer dat ik nu mijn handtekening kan zetten, ben ik zielsgelukkig.’

De wethouder vertelde hoe na het onderwerp dyslexie aan haar hart ligt: ‘Ik heb een dochter die dyslectisch is, dus weet ik hoe moeilijk het is om deze problematiek te ervaren. U mag allen trots zijn op uzelf!’