Voor spanning en avontuur naar Afghanistan

VOORHOUT – De Nederlandse missie in Afghanistan lijkt in haar huidige vorm ten einde te komen aan het eind van dit jaar. Wat veel mensen niet beseffen, is dat nog altijd nieuwe lichtingen worden uitgestuurd. Ook uit de Duin- en Bollenstreek vertrekken jongens en meisjes naar Tarin Kowt om het land te helpen op te bouwen. Een van hen is Tycho (18), de jongste van de militairen die deze zomer naar Afghanistan vliegt.

Door Joep Derksen

Van jongs af was Tycho (in verband met veiligheidsoverwegingen voor zijn familie wil hij niet met zijn achternaam in de krant) al gefascineerd door het militaire leven. “Het trok me van binnenuit. Ik kan niet op een kantoor werken, maar voel me aangetrokken om uitgezonden te worden. Ik ga voor het avontuur en zo kun je wat van de wereld zien. In oktober 2008 ben ik begonnen met mijn opleiding, waarna ik in april 2009 mijn rode baret kreeg.”

Algemeen geldt de opleiding voor de rode baretten als een van de zwaarste trainingen in het leger. De soldaten worden onderworpen aan zware fysieke en psychologische oefeningen. Zo heb je de “mental exercises”, waarbij het brein van de jongens en meisjes zwaar op de proef gesteld wordt. Tycho wil in feite weinig kwijt over deze training: “Het was een heel goede opleiding. Die mental exercises doen ze in feite om je als soldaat weer geboren te laten worden. Van de 186 man die op kwam – er zat geen vrouw tussen – waren na een week al 35 man verdwenen. Uiteindelijk zijn slechts 62 man overgebleven.”

Training

Samen met zeven andere jongens maakt Tycho deel uit van de Air Assault groep. Dankzij hun training en intensieve samenzijn, kennen ze elkaar beter dan wie ook. “Ik heb het naar mijn zin in de dienst, al kan het materiaal beter zijn. De gewone infanterie oefent met de nieuwste wapens, terwijl wij de oudere versies mee moeten nemen naar Afghanistan. Ons wapen is de Diemaco C7A1. Ik ben als pionier-verkenner lid van een pure gevechtseenheid; de luchtmobiele brigade en behoor tot de Rode Baretten. Ik loop met een tas vol kneedspringstof rond en wordt onder meer ingezet om konvooien te begeleiden of bij huizen naar binnen te gaan.”

Wat wil Tycho bereiken in Afghanistan? “Ik wil heel graag ervaring opdoen hoe het daar speelt en loopt. We zullen in het kader van de redeployment zorgen voor de force protection van de colonnes tussen Tarin Kowt en het vliegveld in Kandahar.” Tycho’s eenheid werkt niet direct aan de wederopbouw; zij zorgen voor de veiligheid. “Zeker met de taken die wij hebben, wordt er veel gevochten. Als er één Taliban neer gaat, staan er drie op.” Heeft hij angst om te sterven? Hij toont een tatoeage op zijn linkerarm met de tekst “Lucky Bastard’. “Dat is mijn gelukstattoo. Ik ben niet bang voor de dood; je ervaart helemaal niets. Alleen vraag ik me af wat ik dan iedereen uit mijn omgeving aan doe.” Desgevraagd antwoordt Tycho’s moeder: “Ik zie minder op tegen het feit dat mijn zoon naar Afghanistan gaat, dan de doorsnee mens. Een ongeluk zit altijd in een klein hoekje en ik ben even bang voor het moment dat een agent aanbelt die vertelt dat mijn zoon met een auto tegen een boom aanzit. Ik leef al een aantal jaren naar zijn uitzending toe en weet dat dit is wat hij wil. Daar gaat het uiteindelijk om.”

Stoorzender

Tycho vertrekt in juli of augustus naar Afghanistan; de precieze datum is nog niet bekend. Dat hij gaat is wel zeker, ook al hebben de politieke partijen bepaald dat de huidige Nederlandse missie naar Afghanistan aan het eind van dit jaar afgelopen moet zijn. “Het is nog onduidelijk wie de missie van Nederland gaat overnemen en hoe en wat er straks allemaal door Nederland terug gehaald moet worden; geredeployed in vakjargon.” De pionier-verkenner vertelt: “Voor ons is de politiek de enige stoorzender. Het is pas sinds een paar maanden dat we weten dat we moeten zorgen voor het beschermen van de colonnes. De politiek moet duidelijk zijn. Het is in feite van de zotte dat we nu nog steeds onze vertrekdatum niet weten. Ook voor de missie in Afghanistan moet er een besluit worden genomen en we zo spoedig mogelijk. Wij staan niet stil, maar voor ons is het nu een beetje een zwarte tunnel.”

En wat gaat Tycho doen nadat hij een half jaar in Afghanistan heeft gediend? “Dat kan van alles zijn. Misschien blijf ik binnen de eenheid en krijg bijvoorbeeld een korporaalsfunctie of ik ga naar de commando’s. Dat is echt het neusje van de zalm. Hoe dan ook; ik leef met de dag. Ik hoop echter wel, dat wij wat meer begrip krijgen voor wat wij doen. Vorig jaar liepen we tijdens Veteranendag in ons uniform en er zaten een paar bijdehandjes ‘Moordenaars’ te roepen. Dat is belachelijk. In Amerika wordt je gezoend en geknuffeld als je in uniform loopt en hier krijgen we deze behandeling.”