Gek op vrijwilligerswerk

NOORDWIJK – De raderen van de samenleving zouden knarsend tot stilstand komen als alle vrijwilligers zouden besluiten om te stoppen met hun activiteiten. Je ziet en hoort ze zelden; die mannen en vrouwen die ervoor zorgen dat hun club, vereniging of stichting soepel draait. In deze serie wordt iedere week een andere vrijwilliger uitgelicht, die vertelt over ‘zijn’ organisatie. Deze week: Ruud Dessing (65), vrijwilliger bij de Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor de Bevordering van Pharmacie.

De in Dongen geboren Dessing verhuisde in 1957 met zijn ouders mee naar Noordwijk. Daar begon hij zijn werkzame carrière in de apotheek op De Grent. Een bevlogen wereldverbeteraar zou hij zich in die tijd niet noemen, maar het waren politieke besluitprocessen die hem ertoe aanzetten om actie te voeren. ‘Met vrienden ging ik vaak op zee windsurfen, maar de gemeente wilde dit verbieden omdat het windsurfen te gevaarlijk zou zijn. In 1979 hebben we daarom de surfclub opgericht. Zo merkte ik dat je wat kunt bereiken, als je iets samen oppakt. Je kunt de maatschappij zelf vormen, als je ook zelf wat doet en niet alleen commentaar van de zijlijn geeft.’

Dessing werd ook vrijwilliger bij de brandweer en genoot ervan. ‘Je bent met nuttige zaken bezig en de brandweer vormt een hechte gemeenschap. Dat is de beloning die je ervoor krijgt.’ Het inspreken tegen een besluit om van een klinkerweggetje op het Wantveld een asfaltstraat te maken, leidde ertoe dat Dessing voor de politiek gevraagd werd. Twaalf jaar lang zat hij voor het CDA in de raad; toen zag hij dezelfde vraagstukken weer terugkomen en besloot hij dat het tijd was om ruimte te geven aan een jongere generatie.

Omdat hij in 1994 zeeën van tijd kreeg die hij niet hoefde door te brengen met politieke vergaderingen, wilde Dessing deze tijd nuttig besteden. ‘Filosofie was mijn liefhebberij en ik ben op denkvakanties gegaan naar bijvoorbeeld Griekenland. De oude Atheense politiek was een schoolvoorbeeld van vrijwilligers in de politiek. Als welgestelde kwam je op een gegeven moment aan de beurt om in het parlement te zitten.’ Zijn filosofische ontdekkingsreis leidde ertoe dat Dessing tot bepaalde inzichten kwam en besloot om in 2004 te stoppen met de apotheek. ‘Met farmacie worden veel mensen geconditioneerd naar een wenselijke mensensoort. ADHD-kinderen krijgen bijvoorbeeld Ritalin om ze maar rustig te houden. ‘Stop er maar een pilletje in’. Daar kan ik me niet in vinden.’

In 2008 werd Dessing gevraagd om toe te treden tot het bestuur van de Koninklijke Nederlandse Maatschappij voor de Bevordering van Farmacie (KNMB), een club die opkomt voor de belangen van de apothekers. In datzelfde jaar accepteerde hij ook het voorzitterschap van Wijkvereniging De Zuid. ‘Ik dacht; ik woon hier en het is prettig om betrokken te zijn met wat er gebeurd. De Zuid is van alle Noordwijkers en een prachtig wandelgebied. Maar de bermen in de Zuid zijn verlengstukken van natuurgebied De Koepelduinen en moeten behouden blijven.’ Volgend jaar eindigt zijn voorzitterschap en het bestuurslidmaatschap van de KNMB. Wat hij dan gaat doen, is nog onbekend, maar zorgen maakt Dessing zich hier niet over. ‘Als ik meer tijd heb, ga ik Ruccola knippen in de berm en rozenbottels maken. Of heerlijk koken voor een ander, maar ik ben er ook van overtuigd dat er wel weer ander vrijwilligerswerk op mijn pad komt.’