Dorpsvoorzieningen bedreigd

Column

Voor velen is de politiek een ongrijpbaar iets. ‘Laat die politici maar praten daar op het gemeentehuis’,  zo is vaak te horen op verjaardagen. Maar die ruim twintig personen, bestaande uit raadsleden en wethouders, bepalen wel de toekomst van onze leefomgeving. Deze column geeft meer inzicht in het reilen en zeilen van de politiek en wat voor u de mogelijke gevolgen zijn van bepaalde besluiten.

Het klinkt zo onschuldig: ‘We gaan dorpsperspectieven maken’. De gemiddelde inwoner zal denken; ‘Dat is fijn voor jullie politici’ en zal overgaan tot de orde van de dag. Tot het moment dat blijkt wat de gevolgen zijn van deze ‘dorpsperspectieven’. De gemeente gaat namelijk kijken hoeveel geld er gestoken wordt in dorpshuizen, sportvoorzieningen en andere gemeenschappelijke recreatieactiviteiten. En als blijkt dat er minder gebruik van wordt gemaakt dan de gemeentelijke subsidie rechtvaardigt, wordt dat culturele gebouw of die bibliobus onherroepelijk gesloten.

De gemeente laat weten dat niet alleen naar de pecunia / pegels / euro’s gekeken wordt, maar wethouder Antoon Kea deed alvast een voorschotje: ‘We kunnen niet alle voorzieningen in één kern hebben. Welke sportvoorzieningen gaan we bijvoorbeeld houden in Rijnsaterwoude? Het motto zou moeten zijn; hoe haal ik het maximale uit de kern?’

Sluiting van een dorpshuis zal echter dramatisch zijn voor de tafeltennis-, biljart of sjoelclub die daar wekelijks bijeen komt. Ik vrees dan ook, dat het sluiten van gemeenschappelijke voorzieningen zal leiden tot vereenzaming van (ultra)senioren. Wie op z’n 70^ste al twintig jaar wekelijks heeft gesjoeld met zijn maatjes, stapt niet meer over naar een ander gezelschapsspel om dat met hem totaal onbekende personen te spelen.

Voor wethouder Floris Schoonderwoerd is het zo klaar als een klontje: ‘Als we alles willen houden zoals het is, dan moet ons gebruikersgedrag terug naar hoe het was. De realiteit is echter dat de leegstand toeneemt. We maken gebruik van betere en luxere voorzieningen in grotere plaatsen en zij bereid daar verder voor te reizen.’ Dat klinkt logisch, maar veel van de dorpsvoorzieningen hebben zich de afgelopen jaren juist gericht op activiteiten voor de minder mobiele mensen. Om ervoor te zorgen dat ze niet vereenzamen. Dat zijn natuurlijk per dorp weinig gebruikers, maar wat moet een rolstoelgebonden bejaarde uit Kaag, Nieuwe Wetering of Oud Ade nou ondernemen met senioren uit Roelofarendsveen, Alphen of Leiden?