Op zoek naar een boeiende boom

 

LISSE – Op heel jonge leeftijd tekende Anneke van Kesteren al met alles wat ze voor haar handen had. Haar ouders herkenden haar passie en gaven haar een tekenset cadeau, samen met tekenlessen van een plaatselijke kunstenaar. Het was het mooiste verjaardagscadeau dat ze ooit heeft gekregen. Zo’n vier decennia later heeft Van Kesteren nog altijd het genot om haar vak als kunstenaar uit te kunnen oefenen.

‘Ik was als kind al bezig met het natekenen Doinald Duck’ herinnert Van Kesteren zich. Nadat ik bij de kunstschilder les kreeg, is het schilderen nooit meer opgehouden. Het zat in me en ik kon het niet laten.’ Toen ze ouder werd, kreeg ze van alle kanten goedbedoeld advies om ook ‘een echt vak’ te kiezen. Ze deed grafisch werk en ging naar de kunstacademie, maar in 1981 durfde ze het aan om haar hart te volgen en begin Van Kesteren haar leven als zelfstandig kunstenaar. ‘Ik voelde me niet gelukkig in wat ik deed en wilde me vrijer voelen en mijn eigen werk doen.’

In eerste instantie maakte ze vanuit een oude bollenschuur in de Noordwijkse Schiestraat faam als abstract kunstenares, maar die tijd ligt lang achter haar. ‘Het werk wat ik toen maakte, zou ik nu niet meer doen. Je gaat als kunstenaar altijd door fases heen. Wat ik nu maak, doe ik over vijf jaar ook niet meer. Alles dat ik schilder is een gevolg van wat er gebeurt in mijn leven.’

Op dit moment is Van Kesteren onder meer bezig met een serie grote doeken waar grote bomen op staan geportretteerd. ‘Ik schilder altijd groot, want ik heb een hekel aan dat gepriegel. Daar word ik zenuachtig van.’ Niet iedere boom komt in aanmerking om op een doek van Van Kesteren vereeuwigd te worden. ‘Als ik een boeiende boom tegenkom,  waar een bepaalde kracht in zit, probeer ik ‘m vanuit dezelfde hoek van onderen vast te leggen. Ik word gefascineerd door het licht dat er op schijnt. Als ik het schilderij maak, schilder ik de lichtvlekjes achter de boom en zou houd ik vanzelf de boom over.’

Het licht en de ontelbare variaties van lichtkleuren boeit de kunstenars mateloos, zo informeert ze. ‘Hoe kan het dat licht zo briljant is en dat je zoveel dingen ziet? Wat is de weerkaatsing en maakt het zo boeiend? Ik ben van Siberië naar Tasmanië gereisd. De grondvormen van landschappen zijn overal hetelfde, m aar het licht maakt dat je een heel andere uitstraling krijgt.’ Ze wil nooit stoppen met kunst maken: ‘Ik schilder mijn vrije werk puur voor mezelf, niet voor een ander, puur vanuit mijn gevoel. Ik creëer iets zoals een dichter een gedicht creëert. Het moet van binnenuit komen.’