Column

Positief

Soms zijn er lezers van het Witte Weekblad, die niet het verschil weten tussen 'negatief' en 'kritisch'. Deze column gebruik ik, waarde columnlezer, om inzicht te geven in wat de taak is van een journalist, die de plaatselijke en regionale politiek volgt.

Er zijn mijns inziens twee soorten journalisten: zij die klakkeloos opschrijven, wat 'het regime' wil, dat er gemeld moet worden. En deze journalisten zijn zeer succesvol in landen met een totalitair regime. Daarnaast heb je journalisten, die kritisch zijn op wat er gebeurt. Veranderingen waarnemen en in de gaten houden of de beslissingen, die genomen worden, ook daadwerkelijk goed zijn voor de inwoners zelf.

Mijn vraag aan u is, welk type journalist wilt u hebben, om de lokale politiek te volgen? Wilt u een Witte Weekblad hebben, dat vol staat met positief nieuws, hallelujah verhalen en vrolijke pr-berichten? Dan heb ik nieuws voor u: dit experiment is al eens uitgeprobeerd. Er werd een goednieuwskrant uitgebracht, waar dus alleen maar vrolijke en blije onderwerpen in stonden. Deze krant ging binnen enkele maanden failliet. Er was namelijk vrijwel niemand, die dat soort 'nieuws' wilden lezen. Het Russische medium 'City reporter' bracht een dag lang alleen maar positief nieuws: het aantal views daalde tot eenderde van het normale aantal lezers.

Onderzoek heeft aangetoond, dat mensen die veel op Facebook zitten, zelf minder gelukkig worden. Zij zien namelijk alleen maar positieve verhalen van andere mensen, en beseffen tegelijkertijd – terecht of onterecht – dat hun eigen leven helemaal niet zo meeslepend en fantastisch is. Terwijl al die vrolijke berichten natuurlijk ook maar een facade zijn voor Facebookers, die zich er wel voor waken om hun mindere momenten van het leven te delen met de rest van de wereld.

Waarschuwen

Waarom ben ik actief geworden als journalist? Omdat ik het als mijn taak zie, om de inwoners over wie allerlei zaken besloten worden, te informeren en indien nodig, ook te waarschuwen. Als er positieve zaken gebeuren, dan komen deze natuurlijk ook in de krant. Maar ik zal als journalist geen spreekbuis zijn voor welk bestuur of welke politieke partij dan ook. Dat maakt mijn werk er zeker niet gemakkelijker op en dat is ook helemaal niet erg.

Juist door je kritisch (en niet negatief!) op te stellen, zorg je er voor dat politici en bestuurders nog eens nadenken over het onderwerp. Je helpt als journalist om de spreekwoordelijke oogkleppen af te zetten, zodat ook de andere kant van het verhaal overwogen wordt. Het uiteindelijke besluit is dan aan de politiek en dat is een goede zaak; daar is onze democratie ook op gebouwd.

Maar als u de volgende keer bij het lezen van een artikel van mijn hand denkt: 'Wat is die Derksen toch negatief in zijn stuk', laat die gedachte dan direct opvolgen door: 'Nee; hij is niet negatief, maar hij is kritisch!' En dat doe ik voor u, de vele lezers van het Witte Weekblad Kaag en Braassem!