Column

Hulp

Er zijn in onze gemeente Kaag en Braassem vele honderden kinderen, die op de een of andere manier hulp of begeleiding nodig hebben. Hulp, die ze niet kunnen krijgen van hun ouders of verzorgers. Voordat u verder leest, waarde columnlezer, laat dit gegeven even op u inwerken. Honderden kinderen! Vele klaslokalen vol!

De hulp, die kinderen krijgen van organisaties als Tom in de Buurt, Go voor jeugd, het kernteam en de Driemaster, varieert enorm. Het kan eens een keer een pubervraag zijn, hulp bij dyslexie (even gecheckt, of ik het goed geschreven heb), maar ook zwaardere problemen zoals mishandeling, ondervoeding of opname in een gesloten instelling. Er staat een hele batterij aan zorgverleners klaar voor die kinderen. En dat is natuurlijk een goede zaak. Sinds 2015 moeten die zorgverleners ook samenwerken en daar is ook weinig mis mee.

Maar waar het verkeerd mee dreigt te gaan, is dat door heel Nederland monsterkolossen van samenwerkende hulpinstanties gezamenlijk verantwoordelijk zijn voor de jeugdhulpverlening en op zoveel mogelijk manieren proberen om er achter te komen, of er een kind is dat nog hulp nodig heeft. Ter voorkoming van grotere problemen, allicht. Maar zo creëren die instanties ook een situatie, waarbij er steeds meer personeel wordt aangenomen om die kinderen te helpen. En om het personeel aan het werk te zetten, moeten meer kinderen gevonden worden, die geholpen moeten worden. Zo krijg je een systeem, dat zichzelf in stand moet houden. Terwijl gemeenten, zoals die in Holland Rijnland, almaar meer geld moeten uitgeven om dat systeem in stand te houden.

Het gemeentebestuur van Kaag en Braassem besloot enkele jaren geleden om de aanbesteding van de jeugdzorg in eigen hand te houden. En een compliment is op zijn plaats; hierdoor werd Kaag en Braassem niet overvallen door steeds hogere claims van extra geld. De instanties moeten het doen met het geld, dat contractueel is afgesproken. Wethouder Floris Schoonderwoerd lichtte toe, waarom onze gemeente deze weg heeft bewandeld. ,,Het oude systeem is een perverse financiële prikkel. Als iemand in een zorgtraject zit, wordt het voor die instelling financieel interessant om deze persoon in zwaardere zorg te krijgen.'' Hij voegde er aan toe: ,,Het zou voor ziekenhuizen moeten lonen om níet te opereren, in plaats van om wél te opereren.''

Weet u, Floris heeft daar gewoon gelijk in. Niet ieder kind is hypersensitief of heeft ADHD. Soms gaat het gewoon door een fase heen, of moet er wat minder suiker in. Het zou voor menig ouder goed zijn, om eens wat vaker naar het eigen kind te kijken en er mee te spelen, dan op het mobieltje te staren. Of verantwoordelijkheid te nemen voor extra zorgtaken. De wethouder vroeg zich af, of ieder kind, die recht heeft op busjesvervoer naar school ook daadwerkelijk van huis moet worden opgehaald? Of kunnen de ouders hun kind ook naar één ophaalpunt brengen, zodat die kinderen tegelijk in kunnen stappen? En als kinderen geconfronteerd worden met een echtscheiding, is het dan beter om ze daar met een voor hen onbekende volwassene over te praten, of hun ervaringen te delen met andere kinderen die hetzelfde meemaken; onder begeleiding van een professionele coach? Zo krijgt ieder kind toch de ondersteuning die hij/zij verdient, maar kost dat minder geld.