,,Een slok water in de woestijn van nietsheid''

Immigrant schrijft boek over leven in asielzoekerscentra

LEIDEN – Javed Masih droomde er als 12-jarige jongen van, dat hij ooit priester zou worden. Maar het leven had wat anders in petto voor deze man, die in Pakistan opgroeide. Hij studeerde, werd docent Italiaans en zette zich als 'social worker' in voor anderen. Ook schreef hij een boek over een Christelijke parlementariër in zijn land, die het opnam voor Christelijke minderheden en vermoord werd. Dat leidde tot zulke erge bedreigingen, dat Masih (45) samen met zijn vrouw en twee tienerkinderen het land moest verlaten. Ze namen de vlucht naar Nederland en kwamen in meerdere asielzoekerscentra terecht. Wat ze daar tegenkwamen, inspireerde Masih tot een nieuw boek; No longer strangers, waarin het voor de lezer duidelijk wordt, hoe het is om in zo'n asielzoekerscentrum te leven.

Joep Derksen

Masih en zijn gezin verbleven vanaf december 2014 de eerste anderhalf jaar in meerdere asielzoekerscentra in Ter Apel, Budel,Stadskanaal en Katwijk. Dat was tijdens het hoogtepunt van de vluchtelingencrisis, waarbij de asielzoekerscentra overspoeld werden door (kerkelijke) organisaties en vrijwilligers, die de vluchtelingen wilden helpen. ,,Maar soms wisten ze niet precies, wat er in de asielzoekerscentra gebeurt. Ik vond het nodig, dat een vluchteling vanuit zijn eigen visie beschrijft hoe het leven daar is. Ook wilde ik de mensen laten weten, wat kerkmensen, organisaties of vrijwilligers kunnen doen om problemen op te lossen of integratie te stimuleren. Zodat ze hun solidariteit met de vluchtelingen kunnen tonen.''

Masih heeft één vurige wens: ,,Soms denken mensen negatief over vluchtelingen, dat ze een last zijn voor het land en de middelen en economie. Maar dit boek kan hen helpen om te begrijpen wat we meemaken. Ik wilde ook aan de samenleving laten zien, dat er zoveel vluchtelingen zijn, die een heel goede opleiding hebben gehad. Ze hadden een gevaarlijke situatie in het land. Daarom moesten ze vluchten. Als je hen de kans geeft in de maatschappij, dan kunnen ze hun talenten gebruiken voor diezelfde maatschappij.''

In het (Engelstalige) boek komt heel duidelijk naar voren, dat het gebrek aan een vaste structuur en dagritme fnuikend is voor veel asielzoekers. ,,Voor kinderen onder de 18 zijn er genoeg activiteiten; ze krijgen onderwijs en kunnen sporten. Maar de 18-plussers leiden een inactief leven; er is gewoon niets voor hen te doen. Ze eten, slapen en gaan weer koken.'' Masih maakt duidelijk: ,,Begrijp me goed, ik ben dankbaar dat we opgevangen zijn. Maar opvang moet meer zijn dan een dak boven je hoofd, eten en slapen. Op die manier voelt het namelijk als een gevangenis. Maandenlang leef je tussen een combinatie van hoop en duisternis. Als je niets te doen hebt, woon je tussen teleurgestelde mensen. Veel beter is het, wanneer de mensen wel iets te doen hebben. Dat organisaties structureel taalles geven, sportactiviteiten op zetten, samen koffiebijeenkomsten opzetten of de tijd nemen voor een 'social talk'.

In het asielzoekerscentrum in Katwijk werden gelukkig wel veel activiteiten opgezet. Masih is blij met de vrijwilligers van het kerkgenootschap H. Johannes de Doper en de IWAK (Interkerkelijke Werkgroep Asielzoekerscentrum Katwijk): ,,Zij spelen een actieve rol in de ontwikkeling van de vluchtelingen. Dat zorgde voor een frisse lucht; het was een slok water in de woestijn van nietsheid.'' Masih besluit: ,,Ik schreef het boek: om aan te geven, dat je de vruchten plukt wanneer je mensen helpt, zoals het onderwijs van Jezus. Als iemand dorst heeft, geef je te drinken. Is iemand een vreemdeling, neem hem dan in je huis. Tegelijkertijd hielp het schrijven Masih: ,,Ik schreef om uit het donker en de nietsheid te komen. Hopelijk wordt mijn boek ooit vertaald in het Nederlands.''

Javed Masih verklaart de titel van zijn boek: ,,Als je niet integreert, zul je jezelf altijd een vreemdeling blijven voelen. In Pakistan fietsen vrouwen niet; daar betekent het, dat je de armste bent van de samenleving. Toen mijn vrouw gevraagd werd, of ze wilde leren fietsen, moest ik daar wel aan wennen. Ik was in Pakistan gewend om mijn vrouw van en naar haar werk te brengen in de auto. Maar toen ze eenmaal was begonnen met leren fietsen, zag ik de voordelen. Fietsen is goed voor je gezondheid en een teken van zelfstandigheid. Het is geen teken van armoede, maar een transportmiddel. En het is heerlijk: ik hoef haar nergens meer naar toe te brengen.''

Het boek 'No longer strangers' (9,99 euro) is te koop via Amazon, www.instantapostle.com of ga naar:www.facebook.com/BookNoLongerStrangers