‘Het einde dreigt voor Platform Gehandicapten’

Dringend vrijwilligers nodig

TEYLINGEN – Een noodkreet, op een andere manier valt het niet te omschrijven. Mevrouw Leny Jansen luidt de noodklok over het voortbestaan van de Stichting Platform Gehandicapten Teylingen. “Als er niet heel snel nieuwe vrijwilligers komen die taken op zich kunnen nemen of activiteiten kunnen uitvoeren, dan dreigt het einde te komen voor het platform.”

Door Joep Derksen

Jansen legt uit: “In het bestuur zitten mensen die niet de jongste meer zijn. Twee van de bestuursleden, die door velen als de drijvende kracht achter het platform gezien worden, zijn 75 en 80 jaar oud. Op zo’n leeftijd kun je niet meer actievoeren en we zouden graag zien dat zich mensen melden om actief te worden in het bestuur of als vrijwilliger om actie te kunnen voeren.”

Het hele jaar door organiseert het platform allerlei activiteiten, informeert de bevlogen voorzitter: “Afgelopen oktober hadden we een bijeenkomst in het Onderdak, waarbij gesproken werd over zaken waar je tegenaan liep bij de gemeente, bijvoorbeeld waar het gaat om de papiermassa waar je je doorheen moet werken. Binnenkort is de week van de gezondheid en in oktober de dag van de witte stok, waarbij we aandacht vragen voor de blinden en slechtzienden. We werken nog aan een bijeenkomst over de ISD en de Zorgwinkel, maar dit moet nog helemaal uitgewerkt worden. Ook hebben we inspraak bij nieuwbouw en geven we aan in hoeverre de toegankelijkheid van gebouwen voor gehandicapten verbeterd kan worden ”

Subsidies

Organisaties als het Platform moeten ook actief zijn om in aanmerking te blijven komen voor subsidies, zo laat Jansen weten. “We geven ook twee keer per jaar een nieuwsbrief uit die aan 900 mensen in de Wmo en ouders van gehandicapte kinderen wordt gestuurd en ieder half jaar verzorgen we een bijeenkomst. We willen zelfstandig kunnen opereren om dienstbaar te kunnen zijn naar de mensen met een beperking.” Gepassioneerd vult haar man aan: “Mensen die achter het papierwerk zitten, zouden zelf eens een jaar in een verpleegtehuis moeten werken, want dan zie je pas hoe het is om met een handicap te leven!”

Er is nog heel veel te doen. Zelf lijdt Jansen aan Parkinson, maar ze blijft tot de laatste snik doorgaan en heeft bijvoorbeeld nog geen enkele wijkschouw gemist. Hierin heeft ze veel zaken aangegeven waartegen mensen met een beperking, soms letterlijk, tegenaan lopen. “Ik kan geen toneelstuk volgen in de KTS, want daarvoor zou ik twee trappen op moeten. In de cafe restaurants in het centrum van Voorhout is geen gehandicaptentoilet en als er al een is, dan wordt die gebruikt als opslagruimte. Ons werd verteld dat je daar alleen gebruik van kon maken als je dat twee dagen van tevoren aangeeft. Ook de opritjes bij de tunneltjes zijn nog niet veranderd, zodat ze gebruikersvriendelijker worden voor mensen met een beperking.”