Activistische demonstraties hebben Amsterdam leefbaar gemaakt

STREEK - Cees Paardekooper is een gerespecteerd man die zich op vele vakgebieden heeft bewezen en zijn vader heeft veel ervan mogen meemaken. Echter, de mate waarin Paardekooper junior actief was in het Amsterdamse studentenwezen, is altijd onbekend gebleven voor zijn vader. “Door ongelijkheid hebben mensen zich kunnen ontplooien”.

In 1973 begon Paardekooper te studeren aan de Vrij Universiteit van Amsterdam en direct al in het eerste jaar werd hij een activistisch student. “Ik was katholiek van huis uit en kwam erachter dat de VU een gereformeerde universiteit was. Samen met andere studenten wilden we er tegenaan gaan om er een normale universiteit van te maken. Ook was er veel onrust over de herstructurering van het onderwijs, de beurzen en de studiefinanciering. Wij behoorden tot de generatie studenten die aantraden na de bezetting van het Maagdenhuis in de jaren ’60. Het studentenhuis waar ik gewoond heb, is een van de oudste kraakpanden in Amsterdam. Hier werd onder meer het witte kinderplan uitgevoerd, waar ouders de crèches voor hun eigen kinderen verzorgden. We behoorden tot de democratische krakersbeweging, die het kraakpand met toestemming van de gemeente bewoonden. Daarnaast had je de anarchistische kraakbeweging, waar onder andere Wijnand Duyvendak toe behoorde.”

Als activist hielp Paardekooper met het organiseren van grote demonstraties, bezettingen en spandoekacties. En met resultaat, zo concludeert hij: “De kraakacties hebben een positief effect gehad op het bouwen van woningen voor jongeren. Amsterdam werd niet meer een binnenstad met alleen kantoren, maar ook een plaats waar je kunt wonen. Deze trend zie je in Rotterdam pas in de afgelopen tien jaar.”

Paardekooper blikt terug op deze jaren en vertelt: “Als twintiger wilde ik dat de maatschappij socialistisch geïnspireerd zou worden, met kansen voor iedereen. Er is echter sedertdien een toenemende ongelijkheid gekomen. De paradox is, dat deze ongelijkheid er juist voor gezorgd heeft dat mensen zich kunnen ontplooien. Die paradox had ik me nooit kunnen indenken: ongelijkheid is de belangrijkste voorwaarde om tot innovatie en vernieuwing te komen. Immers, als iedereen gelijk is, wordt iemand die iets ander wil onmiddellijk teruggefloten. De kunst is natuurlijk wel dat ongelijkheid niet tot misstanden leidt.”