“Geen aapjes kijken in Teylingereind”

TEYLINGEN – Tachtig mensen kregen zaterdag 6 november de gelegenheid om een kijkje te nemen achter de muren van de gesloten jeugdinrichting Teylingereind. Voorafgaand werden de bezoekers geïnstrueerd om zich aan de regels te houden en niet op eigen houtje rond te dwalen in de instelling. “En als het alarm afgaat, dan dient u onmiddellijk achter de gidsen aan te lopen, want anders staan we in de weg voor de mensen die van alle kanten aan komen snellen.”

Door Joep Derksen

Directeur Roel de Bruijn heette de bezoekers welkom en vertelde hen onder meer over de toekomstvisie die hij voor Teylingereind in gedachten heeft. “De omgeving van deze jeugdinrichting zou best een wat vriendelijkere uitstraling kunnen hebben, met minder muren en hekken. Ik ben in Amerika geweest en zag daar iets wat me zeer beviel: de jongeren die daar in een jeugdinrichting zaten, hadden veel ruimte op een open terrein om zich te bewegen en activiteiten te doen. Midden op het terrein stond een bunker met kleine cellen waarin een extra streng regime heerst. Zoiets zou ook een goede ontwikkeling kunnen zijn voor Teylingereind, want voor 70% van de jongeren zijn de huidige hoge muren niet nodig.”

Hij adviseerde de aanwezigen: “Laten we er geen aapjes kijken van maken. Dus ga niet voor de ramen hangen om te kijken naar de jongeren op de luchtplaats.” Met dit goede advies toog het gezelschap in twee groepen door de gebouwen. Het begin van de rondleiding was bij een buitenentree aan de zijkant van het gebouw. De mensen waren stil, terwijl achter hen langzaam een rolluik dichtging; het was een goede reflectie van de wijze waarop de jongere die in Teylingereind geïnstitutionaliseerd wordt, zich bij zijn aankomst moet voelen.

Urinecontrole

Gids van de dag Wout gaf de bezoekers een schat aan informatie. “Na aankomst worden de jongeren onderhevig gemaakt aan visitatie, waarbij ze zich totaal moeten uitkleden. De reden hiervoor is om te voorkomen dat contrabanden (zoals drugs en wapens) Teylingereind worden binnengebracht. Vervolgens krijgen ze een UC (urinecontrole – JD).” Sommige jongeren komen binnen met een knuffelbeest in de hand; de leeftijd van de jongens – meisjes bevinden zich sinds januari 2010 niet meer in Teylingereind – varieert van 12 tot 24 jaar. Wout: “De kinderen hebben hier van alles; televisie, radio en chips. Maar wat ze niet hebben is vrijheid; Teylingereind is de enige wereld die de jongere de komende jaren kent.”

Werken met jongeren in een jeugdinrichting kan veel stress met zich meebrengen en zelfs leiden tot gevaarlijke situaties. Wout vertelt hierover: “80% van de problemen lossen we op met ons belangrijkste wapen; de mond. Agressie van onze kant wekt namelijk alleen maar meer agressie op.” Is een jongere echter niet voor rede vatbaar, dan gaat hij in het uiterste geval naar de Opvang, waar enkele kleine cellen gereed staan. Het bezoek kreeg een inkijkje in enkele van die cellen en het jeugdige stel Rick en Julia mocht een kwartiertje ervaren hoe het is om in zo’n kleine behuizing te zitten. “We vonden er niets aan om hier te zijn. Je verveelt je heel erg en de wc zag er heel eng uit; het was gewoon één gat. Gelukkig waren we met z’n tweeën, maar als je hier alleen bent, word je gedwongen om na te denken; je kunt niet anders.”

Toiletpapier

Dat de Opvang-cellen ook daadwerkelijk gebruikt worden, was zeer goed te zien. In een andere cel had een gedetineerde toiletpapier geplakt over de camera’s boven in de hoek. Het grootste deel van dat toiletpapier was weer verwijderd, maar een deel plakte nog aan de muur. Ook de poepachtige resten naast de deur van de isoleercel riepen vragen op. “Dat is een deel van een chilimaaltijd, want als ze hier zitten krijgen we het eten dat we de gedetineerden geven weer teruggegooid richting de deur”, kregen de bezoekers hierover te horen.

De rondleiding maakte diepe indruk op de bezoekers, zeker na het bekijken van één van de wooncellen: “Het is wel iets minimaler dan ik had gedacht”, verzuchtte een toeschouwster. Na afloop mocht het bezoek weer naar buiten en onwillekeurig snoven alle mensen eens diep de vrije lucht in.