Hoe is het toch met…?

Oud-wethouder Peter van Bockhove

NOORDWIJK – Hij maakte faam in de drukkerijwereld, stortte zich vervolgens op de mode en richtte in 1993 Verenigd Noordwijk op. Zijn politieke hoogtepunt was in 2002, toen Peter van Bockhove benoemd werd tot wethouder. Twee jaar later was dat avontuur al weer voorbij. Anno 2011 zijn de scherpe kantjes van die periode door de korrels in de zandloper weg geschaafd en de vraag is: Hoe is het toch met oud-wethouder Peter van Bockhove?

Van Bockhove’s wieg stond in Rotterdam en als 8-jarig jongetje kwam hij in Noordwijk wonen. ‘Ik heb nooit gevoetbald en alleen stoute dingen gedaan’, lacht de nu 61-jarige die er veel jonger uit ziet. ‘Ik was veel buiten op zoek naar de leukste plekken in het dorp die te bestormen waren. Zoals de bunkers waarover ik oorlogje voerde met de Katwijkers. Dat was elke week weer spannend, al gebeurde er terugkijkend nooit wat.’

Eind jaren ’60 werd Van Bockhove vakantiehulp in een drukkerij in Sassenheim. Het beviel hem zo goed dat hij stopte met school en fulltime in de zeefdrukkerij ging werken. Na een jaar vond hij dat hij genoeg van het vak wist en begon zijn eigen zeefdrukkerij: Polyprint Productions. ‘Het ging goed, maar ik had natuurlijk veel langer ervaring moeten opdoen’, kijkt Van Bockhove terug. ‘Ik bedrukte alles; stickers, trouwkaartjes, glas; noem maar op. Met name stickers waren indertijd populair; iedere middenstander die dacht dat hij bekend moest blijven, wilde stickers hebben.’

Midden jaren ’70 stapte Van Bockhove over op het bedrukken van textiel en dan met name T-shirts voor bedrijven, scholen en verenigingen. Later creëerde hij T-shirts met merknamen erop: Nike, Lacoste, Kappa. ‘Dat waren kopieerprints voor marktlui die nepmerkkleding wilden verkopen.’ In 1987 zette hij samen met zijn vrouw de modezaak Giddygoat op, waar beiden nog altijd actief in zijn.

Echt bekend werd Van Bockhove echter in 1993, toen hij Verenigd Noordwijk oprichtte. ‘Ik dacht dat ik wat kon veranderen en ergerde me eraan hoe de andere politieke partijen het deden. De arrogantie van de politiek en het almaar duurder maken van gronden waarop woningen zouden komen. Er waren te weinig betaalbare woningen voor jongeren. Het was mijn manier om te rebelleren en we gingen dat jaar met vier personen de raad in.’

Uiteindelijk schopte Van Bockhove het zelfs tot wethouder; een lang gekoesterde wens. ‘Als je je in de politiek begeeft, denk je dat je dan meer invloed zou kunnen krijgen, maar in de praktijk blijkt dat het ambtenarenapparaat meer weet dan jij. Het ambtenarenapparaat is het ware centrum van de invloed.’ Hij kan geen antwoord geven op de vraag wat hij als wethouder heeft bereikt. ‘Alleen doe je niets en in vier jaar gebeurt er niet zoveel; kijk maar naar alle grote projecten die stil blijven liggen.’

Waarom moest hij terugtreden als wethouder? ‘Als Noordwijkse politieke clubs zijn we bij elkaar gaan zitten omdat dat beter zou zijn. We gingen een bezuinigingsronde in en tegelijkertijd was er een soort onderzoek nodig naar de gang van zaken omtrent grondzaken. Dit onderzoek bekeek hoe de gemeente omging met de aan- en verkopen van grond. We lagen door andere politieke partijen onder vuur en een aantal mensen uit onze club steunde hen. Dit leidde tot veel onstuimige vergaderingen en de club werd van binnenuit opgeblazen.’

Van Bockhove hoeft nooit meer op het pluche te zitten: ‘Ik heb het gehad. We hebben het met z’n allen geprobeerd en het is niet goed gegaan.’ De komende tijd houdt hij zich bezig met de winkel, die door zijn kinderen wordt overgenomen. ‘Dan ga ik misschien nog wel iets in de reclamewereld opstarten. Alleen maar golfen of bridgen is namelijk niets voor mij.’