Wie is toch het raadslid Baukje Mulder – Veenema?

NOORDWIJK – Ze is van geboorte een Friezin, maar verloor haar hart aan deze kustplaats. Als jong meisje wilde ze ‘absoluut geen schooljuffrouw’ worden, maar het leven had een verrassing voor haar in petto: ruim een kwart eeuw was ze werkzaam in het onderwijs. Door haar inzet voor de senioren kwam ze met de politiek in aanraking en tegenwoordig zit ze al weer zes jaar in de gemeenteraad. Het is dus de hoogste tijd om ons af te vragen: ‘Wie is toch het raadslid Baukje Mulder – Veenema (PUUR NOORDWIJK)’?

In 1941 zag Mulder het levenslicht, anderhalf jaar nadat haar vader was gemobiliseerd en uiteindelijk bij de politie in Zaandam tewerk werd gesteld. ‘Mijn moeder heeft altijd heimwee naar Friesland gehad, dus gingen we tot 1961 iedere vakantie naar haar geboortedorp. In die tijd was daar geen elektriciteit of riolering, dus de wintervakanties waren helemaal niet leuk; je liep tot je enkels in de modder. De zomervakanties vond ik echter geweldig.’

De oorlog heeft haar toch een ‘licht trauma’ gegeven: ‘Nog tot de middelbare school was ik niet bezig met het leven, maar met te overleven.’ Omdat Mulder als meisje goed kon leren, zei iedereen tegen haar dat ze geschikt zou zijn om schooljuffrouw te worden. Daar kwam haar recalcitrante aard boven: ‘Ik wilde dus niet voor de klas staan.’ Ze lacht: ‘Inderdaad; toen was ik al tegendraads en dat ben ik nog steeds. Ik zie er liever uit dan ik ben.’

Op advies van haar vader ging ze bij Verkade aan de slag als chemisch analiste. ‘Als je iedere dag moet kijken of er mijt in het meel zit, dan ben je snel uitgekeken.’ Ze solliciteerde vervolgens bij de Zaandamse Gemeenschap, een organisatie die culturele activiteiten organiseert en kwam daar voor het eerst van haar leven in aanraking met zaken die haar echt raakten. ‘Ik voelde me goed thuis in het kunstzinnige en heb ook de opleiding binnenhuisarchitectuur gevolgd.’ Nog altijd maakt Mulder keramieken beeldjes.

In 1965 trouwde ze met haar grote liefde Francis en ze kwamen in Noordwijk wonen: ‘We gingen hier altijd op vakantie en iedere keer was het al of ik thuis kwam.’ Ze stopte met werken, maar nadat haar tweede kind op de basisschool zat, begon het te kriebelen. ‘Ik ben Nederlands gaan studeren en het onderwijs in gegaan, waar ik met name de zwakste leerlingen begeleidde. Ik wilde dat ze dankzij mij konden slagen niet ondanks mijn hulp.’ In 1998 kreeg haar man een herseninfarct; Mulder gaf haar werk op om voor haar man te zorgen. ‘Je houdt van elkaar en doet dat als vanzelf. Ik wilde niet dat hij in het huis zat te verkommeren, terwijl ik weg was.’

Een jaar later ging het met hem een stuk beter, maar vervolgens kwamen de muren weer op Mulder af. Ze gaf aan interesse te hebben in een bestuurslidmaatschap van de KBO-Noordwijk en was binnen drie maanden voorzitter. Ook werd ze actief in de regio en zelfs maakte ze furore op landelijk niveau. Mulder werd benaderd om voor WenS in de gemeenteraad te zitten. ‘Dat leek me wel wat; ik kan in de politiek sneller zaken bereiken voor mensen die zorg nodig hebben.’ De afgelopen zes jaren heeft ze zich echter met veel plezier bezig gehouden met nog veel meer zaken. Het bevalt haar prima: ‘Al is de politiek soms stroperiger dan ik gehoopt had. Ik zit in de politiek omdat ik werk voor anderen. En zolang ik niet in mijn eigen visie vastgeroest zit. Blijf ik dit doen.’