Gek op vrijwilligerswerk

Jos Admiraal: penningmeester van het Christelijk Muziekgezelschap De Echo der Duinen

NOORDWIJK – De raderen van de samenleving zouden knarsend tot stilstand komen als alle vrijwilligers zouden besluiten om te stoppen met hun activiteiten. Je ziet en hoort ze zelden; die mannen en vrouwen die ervoor zorgen dat hun club, vereniging of stichting soepel draait. In deze serie wordt iedere week een andere vrijwilliger uitgelicht, die vertelt over ‘zijn’ organisatie. Vandaag deel 2: Jos Admiraal, penningmeester van het Christelijk Muziekgezelschap De Echo der Duinen.

Als geboren en getogen Zeëer werd het muziek maken er bij Admiraal met de paplepel ingegoten. Zijn vader was immers al bestuurslid bij de Echo der Duinen en als hummeltje van 7 jaar begon hij in 1955 te oefenen op een bugel, om daarna door te gaan met een piston en de trompet. Hij herinnert zich die dagen nog goed: ‘Ik kreeg onder meer les van mijn vader; hij stampte toen met een stuk hout op de grond om de maat aan te geven. Noten lezen leerde ik haast niet.’ Hij lacht: ‘Tot op de dag van vandaag heb ik aangeleerde nootdyslexie.’

Het jeugdorkest was in die jaren enorm populair: in het dorp viel verder weinig te beleven en de kinderen wilden wat doen in hun vrije tijd, weet Admiraal. Na jarenlang in het leerlingenorkest gespeeld te hebben, mocht hij de overstap maken naar het grote orkest en ontving hij het officiële uniform. Hij werd 25 jaar geleden actief als vrijwilliger: ‘Voor mijn werk was ik boekhouder en daarom werd ik gevraagd om als penningmeester te fungeren. Ik onthoud geen cijfers, want als je dingen uit je hoofd gaat leren, maak je fouten. Bij mij moeten de cijfers kloppen.’

Door het penningmeesterschap kwam Admiraal in aanraking met zaken waar ik nooit bij stil had gestaan. ‘Het inzamelen van het oud papier bijvoorbeeld; dit zorgde en zorgt voor een aanmerkelijke bron van inkomsten. In de jaren ’80 kregen we 25 guldencent per kilogram en ik reed met enkele vrijwilligers soms drie avonden per week met een autootje door het dorp. Dat ding was zo oud, dat het een wonder was dat die nog remde. De vrijwilligers hebben vele tonnen papier versjouwd.’

In de loop der jaren heeft de vereniging veranderingen ondergaan. ‘De jeugd wil niet meer in een gevangenispak op straat lopen. Zo is de zwartepietenband ontstaan, want iedereen wilde wel zwarte piet worden. We verzorgen Sinterklaasintochten in Noordwijk en de regio.’ Ook de evenementenband ’t is Keun is een direct voortvloeisel uit De Echo der Duinen en Admiraal was samen met zijn zoon een voortrekker. Zelf is hij bescheiden over zijn bijdrage: ‘Ik stel de rekeningen op en lever een aantal optredens.’

Waarom hij vrijwilliger is? ‘Je rolt erin; als je het niet aanpakt, gaat het mis.’ Admiraal kan eigenlijk geen afscheid nemen van het vrijwilligerswerk: ‘Het is niet gemakkelijk om de taken over te dragen. Eigenlijk mag je maar twee termijnen, maar er is niemand die het overneemt. Dat vind ik ook prima.’