‘Ik werd een beetje stil van mezelf’

WOUBRUGGE – Vijftien jaar geleden gaf Feike de Vries een vooraanstaande baan als directeur van een basisschool op, om fulltime kunstenaar te worden. De helft van het dorp verklaarde hem voor gek en de andere helft steunde hem volledig in het vervolgen van zijn diepste passie. Anno 2013 blijkt, dat De Vries er goed aan heeft gedaan om zijn gevoel te volgen. Hij is nu een bekend kunstenaar en vierde zijn 15-jarig jubileum met een thuistentoonstelling.

Zijn zoon Bernlef opende deze tentoonstelling op zaterdag 5 oktober. Hij was vol lof over zijn vader: ‘Jij toont aan dat je een ondernemende kunstenaar bent, want je wil steeds nieuwe methodes en verftechnieken gebruiken. Ik ben supertrots op je, pa. Dat mag ook wel eens gezegd worden. Op naar de volgende vijftien jaar!’

De kunstenaar zelf toonde zijn pas geschreven boekje: ‘Kunstenaar met wil en dank’ en gaf het eerste exemplaar hiervan aan zijn vrouw Afke: ‘Mijn muze’. Aan alle toehoorders deeld hij mee: ‘Vijftien jaar geleden deed ik de deur van een ander leven achter me dicht. Mijn zoon was toen 15 en vroeg me of ik niet een echt beroep kon kiezen.’Hij lachte: ‘Sommige mensen vonden het schandalig dat ik zo met mijn gezin omging, maar het is toch goed gekomen.’

Het voorbereiden van de tentoonstelling was veel werk geweest, maar het resultaat mag er wezen, zo vond de kunstenaar zelf ook. ‘Nadat alles was opgehangen, ben ik hier gaan zitten en heb alle kunststukken op me in laten werken. Ik werd een beetje stil van mezelf.’ Sommige schilderijen hebben een religieuze inslag, andere bevatten een aantal lagen, maar ook zijn er portretten van onder meer zijn kleinkinderen.

Lag de reden dat hij kunstenaar werd in het feit dat hij indertijd tegen de schoolkinderen zei dat zij hun dromen achterna moesten jagen, tot hij op een gegeven moment bedacht, dat hij dit zelf niet deed? De Vries kijkt verrast: ‘Zo is het eigenlijk wel gegaan, ja. Ik probeerde de kinderen hun eigen weg te laten kiezen, zodat ze niet anderen lieten bepalen wat hun weg zou worden. En dat moet je als kunstenaar ook doen.’

De passie van de kunstenaar ligt in het figuratieve werk en niet in het abstracte: ‘Karel Appel bedacht ooit dat het wel mooi was om wat aan te klooien, maar ik wil de gevoelens van het onderwerp in het schilderij laten terugkeren. Ik wil niet dat mijn werk vervlakt en wil me blijven ontwikkelen, want op het moment dat de ontwikkeling stopt, wordt het een kunstje.’

Hier is nog lang geen sprake van, zo oordeelt bezoekster Rita Neerings: ‘Je hoeft geen kunstkenner te zijn om deze werken mooi te vinden. Je blijft kijken en ziet steeds weer dingen terug. Het is net Dali, maar dan met vrolijke en eigentijdse kleuren.’