Burgemeester eert levensredders
Door Joep Derksen
“Het was heel raar dat dit in je eigen woonkamertje gebeurde”, liet Jeroen van der Zon weten. “We waren het ene moment de voetbalwedstrijd aan het kijken en het volgende moment reanimeerde ik Wouter. We belden ‘112’ en waren erg blij met hun steun. De persoon aan de andere kant van de lijn vertelde ons dat we goed bezig waren. Het leek echter of het een eeuwigheid duurde voordat die ambulance kwam, terwijl het in werkelijkheid maar een paar minuten was. Na binnenkomst legden de ziekenbroeders Wouter aan de AED (Automatische Externe Defibrillatie, JD) en als je dan ziet hoe ze die schokken aan Wouter bleven geven, dacht ik: ‘Dit gaat niet goed’. Pas nadat hij na 24 uur in het ziekenhuis voor het eerst wat tegen me zei, kwam het geruste gevoel terug.”
Everout vertelde over zijn ervaring: “Ik weet er niets meer van. Toen ik bijkwam zaten er allemaal snoeren in mijn lichaam en ik dacht: ‘Wat is dit nou weer?’ In totaal ben ik 15 dagen in het ziekenhuis gebleven. Ik heb gelukkig nauwelijks hersenletsel als is er wel wat sprake van verlies van het korte termijngeheugen.” Zijn vader, Peter Everout: “Na twee dagen in het ziekenhuis had je een angstaanval; je bent toen je bed uitgelopen en hebt je in de wc opgesloten. Toen hebben ze hem vastgebonden en platgespoten.” Jeroen: “Je bleef maar zeggen: ‘Kom, we gaan naar huis en een rosétje drinken’.”
Wouter liet weten: “Ik zit hier naast vier helden, dat kun je gerust zeggen. Je kijkt anders naar je vrienden. De verwerking van mijn gevoelens moet echter nog komen.”
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home