“Ik besefte op jonge leeftijd al de tijdelijkheid van het bestaan”

NOORDWIJKERHOUT – Voor het opzetten van een nieuwe golfbaan is een heel lange adem nodig. Niet alleen lokale en regionale overheden moeten overtuigd worden van het nut en de noodzaak voor zo’n gelegenheid ten behoeve van de vrije tijdsbeleving. Ook natuur- en milieuclubs staan vaak, verrassend genoeg, niet te juichen over de enkele hectares aan groen die geschapen worden. Heleen Duivenvoorde is het echter gelukt om alle neuzen dezelfde kant op te krijgen: door haar jarenlange inzet en volhardendheid kan golfbaan Tespelduyn later dit jaar officieel in gebruik genomen worden. De voormalige vuilnisbelt is onderdeel van de golfbaan, zodat er een heuvelachtig parcours ontstaan is: in het vlakke Nederland is dit redelijk uniek te noemen. “De een start een gezin en ik begin een golfbaan.”

Door Joep Derksen

Duivenvoorde is een echt “Bollenstreekmeisje”, met het hart op de goede plaats. Als jong kind verzorgde ze verstoten lammetjes door hen op gezette tijden met de fles melk te geven. Een doorzetster is ze ook, want ze heeft verschillende overheden kunnen overtuigen dat een nieuwe golfbaan een waardevolle aanvulling is op de Noordwijkerhoutse natuur. Ze is niet bijgelovig en alszodanig blijft ze ook niet uit de buurt van zwarte katten. Maar het was wel haar dertiende parachutesprong die er mogelijk had voor kunnen zorgen dat ze haar leven lang in een rolstoel had moeten doorbrengen. “Ik had in Frankrijk leren parachutespringen en deze sprong was boven België. Ik wist de weg daar niet en ben achter een andere parachutist gaan volgen. Hij had echter een andere chute, een die vlak boven de grond nog remmen kon. Mijn chute kon dat niet en ik kwam met een klap op de grond terecht. Ik brak mijn rug en moest een week plat liggen. Ik heb er geen trauma aan overgehouden. Parachutespringen is namelijk een ingecalculeerd risico; je weet dat het fout kan gaan. Toch besloot ik om nooit meer parachute te springen, al ben ik daarna wel gaan wakeboarden.”

Golfheuvel

Ze toont de golfbaan in aanbouw. Enkele eendenpaartjes hebben al hun huis gemaakt van de grote vijver en de voormalige vuilnisbelt is een prachtige golfheuvel geworden. “Gaan jullie naar de vuilnisbelt om een foto te maken?”, vraagt Duivenvoorde’s moeder. “Dat kost je een euro, ma. We noemen ‘m namelijk de Terp”, lacht de dochter. Ze vertelt: “Mijn ouders zijn vroeger begonnen te werken in de automatiek en hebben later eigen snacks gefabriceerd. Alle verdiende centjes hebben ze in het pand en de omgeving gestopt. Een stuk grond dat voorheen verrommeld was met overal stukken landbouwplastic hebben ze veranderd in een prachtige tuin. We zitten hier in de ecologische zone tussen de duinen en de Keukenhof en mijn ouders kwamen met het idee om een golfbaan te beginnen. Vlak voor ik in 2004 in het vliegtuig stapte voor een wereldreis vroegen ze me of ik dit idee wilde uitvoeren. Gemiddeld staat er namelijk tussen de drie en tien jaar tussen het idee voor een golfbaan en het daadwerkelijk realiseren. Je moet hier dus een lange adem voor hebben.”

Duivenvoorde hoefde er niet lang over na te denken. “Zodra ik kon lopen, wist ik dat ik een eigen onderneming zou gaan opstarten. Ik maakte het zelfstandig ondernemerschap van dichtbij mee en groeide er in op. Ik heb vervolgens met veel eigenaren van golfbanen in Nederland gepraat en een onbetaalde stage bij Spaarnwoude gelopen. Aan een agrarische school heb ik de golfbaanmanagersopleiding gedaan. Ik zal zelf de exploitatie van Tespelduyn op me nemen. Aangezien ik hier altijd aan het werk ben, heb ik mijn bed weer neergezet in het ouderlijk huis. Samen met mijn broer en zus ben ik heel nauw betrokken bij mijn ouders. Mijn moeder heeft kanker gehad en al op jongere leeftijd waren we ons bewust van de tijdelijkheid van het bestaan van onze ouders. De grauwste dag in mijn leven was het moment dat mijn vader van de trap viel. Mijn moeder belde de ambulance en kreeg vervolgens een hartstilstand. Het had voor beiden op dat moment gebeurd kunnen zijn.”

Uitzicht

De wandeling eindigt op de top van de terp, met een schitterend uitzicht over de met bloemen gekleurde Bollenstreek. Met haar golfclub slaat ze een bal weg richting de baan die honderd meter verder en dertig meter onder haar ligt. “Er is een moment geweest waarop ik bij mezelf dacht: ‘Is het alle moeite wel waard?’ Het geloof in een goede afloop heb ik echter blijven houden en na zes jaar wordt het lange wachten beloond. Wordt de golfclub rendabel? De inbreng van de gronden is op ideële basis gebeurd; mijn ouders willen hun gronden delen met de samenleving. Natuurlijk moet ik ook mijn brood verdienen, maar bij ons hoef je geen lid te worden om te spelen. Je koopt een jaarkaart of loopt als zogeheten greenfeeër een rondje. Deze baan heeft alle soorten uitdagingen: heuvelholes, parkholes en polderholes. De meest uitdagende hole heeft een lengte van 425 meter, waarbij je 23 meter omhoog moet slaan. In september of oktober kunnen de driving range, putting green, pitching green en alle holes in de tuin al gebruikt worden. Vanaf maart 2011, afhankelijk van de natuur en hoe goed het gras groeit, zijn we gereed om volledig open te gaan.”