“Ik wil niet over mijn graf regeren”

LISSE – Na het schrijven van haar vierde boek “Rouwarrangementen” sprak Wilma met verschillende mensen die in de rouwwereld actief waren. De wereld van de begrafenissen was zeer traditioneel en Wilma werd gevraagd om nieuwe producten en diensten te ontwikkelen. “Zo ging de uitvaartwereld een groter deel van mijn leven uitmaken.”

Ze zorgde voor een frisse wind: “Ik kwam met voorstellen om op het gebied van graven meer met hout en natuurlijke materialen te werken. Ook het introduceren van design, bijvoorbeeld in de vorm van een zwerfkei die de overleden persoon goed karakteriseert, heb ik me mee bezig gehouden.” Door de dagelijkse tsunami aan ideeën die in Wilma’s hoofd ontstaat, kreeg ze op een gegeven ogenblik ook de ingeving om kartonnen doodskisten te introduceren. “Dit is een heel prijs- en milieubewust product. De basiskist kunnen de kinderen beschilderen of beplakken en dat zorgt voor een grote mate aan vrije expressie. Van afstand heeft de kist een ‘houtlook’ en bovendien scheelt het ook heel veel in geld: het prijsverschil is al snel 500 euro vergeleken met een conventionele kist. Voor veel mensen telt het budget toch mee.”

En wat zou Wilma voor haar eigen laatste weg willen? “Ik zou het graag sober, maar kwalitatief goed willen hebben. Ik heb liever dat iemand één witte roos uit het hart geeft, dan een onpersoonlijk netgekochte bloemenkrans. Ik zou niet op een kerkhof willen liggen, maar wel op een natuurlijkere en glooiende begraafplaats. Wat de tekst op mijn zwerfkei betreft, hoef ik alleen mijn naam en data te hebben. Maar daar ga ik niet over. Ik wil namelijk niet over mijn graf regeren.”