Eenzaamheid doet pijn

STREEK – Eenzaamheid is het laatste taboe, dat nog altijd niet doorbroken is. Duizenden mensen in de Bollenstreek leven als eilandjes in onze maatschappij: het zijn mannen en vrouwen bij wie niemand langs komt om een kopje koffie te drinken en waar nooit de telefoon rinkelt. Shirley Bakker is een van hen; zij wil wel praten over haar solitaire leven, met als voorwaarde dat ze niet herkenbaar op de foto hoeft. ‘Ik wen aan de eenzaamheid. Je moet wel.’

Bakker (75) had een geweldige jeugd, zo laat ze weten. Met veel vriendinnen en haar vader droeg haar op handen. De buurt kende haar om haar ‘Shirley Temple’ kleding waar ze trots mee liep. Haar leven nam echter een drastische wending op haar trouwdag. Ze bleek ‘ja’ gezegd te hebben tegen een man, waar ze de daaropvolgende twintig jaar diep ongelukkig mee was. ‘Het zal wel aan mij gelegen hebben’, verzucht Bakker over deze periode.

Achteraf gezien is haar huwelijk de eerste fase geweest van haar huidige eenzaamheid. Haar ex-man had een baan, maar Bakker bleef thuis. Door de scheiding verloor ze in feite ook haar oudste dochter, die de kant van haar vader koos. Tegenwoordig ziet ze haar andere dochter nog maar zelden en haar twaalf kleinkinderen hooguit twee keer per jaar.

Met een glimlach denkt de gepensioneerde terug aan een prettige periode in haar leven; de jaren dat ze als vrijwilliger werkte bij de DAC, waar ze mensen met een psychiatrische achtergrond begeleidde bij het knutselen. Hiermee combineerde ze haar passie voor het schilderen met het helpen van andere mensen. Haar haperende gezondheid maakte hier echter een einde aan: ‘Ik heb wat aan het hart, ben twee keer gedotterd en lijd aan reuma. Ik ben veel te moe om nog allerlei activiteiten te ondernemen.’

Tegenwoordig krijgt Bakker vrijwel geen bezoek meer en heeft ze ook geen aanspraak met haar buren, die vele tientallen jaren jonger zijn. Hoe komt u de dagen door? ‘Ik wen eraan, al doet het soms pijn. Je moet wel. Ik doe mijn boodschappen bij de supermarkt en af en toe drink ik een bakkie koffie. Maar niet elke dag, want ik heb alleen maar mijn AOW. Verder lees ik veel boeken en ’s middags kijk ik televisie.’

Een organisatie die mensen als mevrouw Bakker bijstaat, is Humanitas. Lydia van der Zwaan is coördinator en een van de vrijwilligers die een tweewekelijks bezoek afleggen aan mensen die geïsoleerd leven. Het programma ‘Samen Optrekken’ staat deze mensen bij en Humanitas is op zoek naar nieuwe vrijwilligers die enkele uren per week willen besteden aan het drinken van een kopje koffie met een ander.

Bakker is blij met Humanitas: ‘Als je ouder wordt, ga je mensen verliezen en degenen die nog leven, worden ook ouder en komen bijna nergens meer. Ik ga nooit naar activiteiten voor senioren, want ik houd niet van spelletjes; daar heb ik geen geduld voor. Laat mij maar schilderen of tekenen. En ik vind het fijn wanneer Lydia komt; zij pept me een beetje op.’

Voor meer informatie: www.humanitas-rijnland.nl/humanitas/txtsamen.html.