Schoolkinderen interviewen auteur

 

SASSENHEIM – Ian Johnstone is een debuterend auteur en met zijn boek ‘De Spiegelkronieken’ maakt hij furore bij de jeugdige lezers. Zijn eerste boek is nu al uitgebracht in meerdere Engelstalige landen verspreid over de hele wereld en er is sinds kort dus ook een Nederlandstalige versie. Johnstone beantwoordde woensdag 9 oktober vragen van een tiental schoolkinderen, die hun Engelse vragen goed voorbereid hadden.

De kinderen hadden goed hun best gedaan en kwamen met verrassende vragen op de proppen. Natuurlijk wilden ze weten wat de hobbies (schrijven), het favoriete boek (1984 van George Orwell) en favoriete band (Coldplay) is. Maar ze slaagden er ook in om de Britse schrijver verrassende uitspraken en leuke nieuwtjes te ontfutselen. Zo vertelde Johnstone op een vraag van Mike dat hij net klaar is met zijn tweede boek. ‘Het heeft te maken met stenen cirkels, zoals Stonehenge.’

Tom wilde weten hoe Johnstone schrijver werd. ‘Toen ik 12 was, las ik het boek ‘Lord of the ring’ en ik genoot er van. Ik was drie weken lang in een andere wereld. Ik prbeerde toen zelf een boek te schrijven, maar dat was een beetje moeilijk. Na het schrijven van het vierde hoofdstuk las ik het eerste hoofdstuk terug en ik vond het ‘rubbish’. Toen heb ik dertig jaar gewacht om ‘De Spiegelkronieken’ te schrijven.

‘Vond u het fijn om dit boek te schrijven’, zo wilde Samuel weten. ‘Ik vond het heerlijk. De hoofdpersoon Silas ging op avontuur en ik ging in mijn gedachten met hem mee. Vanaf de eerste tot de laatste pagina. Het was erg moeilijk, maar geweldig om dit boek te schrijven.’ Maar waarom wilde Johnstone schrijver worden, vroeg Mats. De auteur stelde een wedervraag: ‘Heb jij ooit een boek gelezen waarin je jezelf hebt verloren? Dat je leefde in die wereld? Dat overkwam mij en ik wilde ook zo’n wereld kunnen scheppen, waarin kinderen zichzelf kunnen verliezen.’

Hij lichtte een grote tip van de sluier op over de manier waarop hij zijn boeken schrijft. ‘Het liefst schrijf ik mijn verhalen in een ochtendjas en als het aan mij ligt, draag ik die de hele dag. Soms gebeurt het, dat ik mijn koffie op tafel zet met een koekje ernaast. Dan begin ik te schrijven en verlies mezelf in een andere wereld. Twee uur later kom ik er dan achtrer dat mijn koffie koud is geworden en het koekje onaangeroerd.’

Op de laatste vraag of Johnstone blij was met zijn boek stelde de auteur hardgrondig: ‘Nee! Het is niet mogelijk om zo’n dik boek helemaal perfect te schrijven. En iedere schrijver wil eigenlijk de perfectie evenaren.’