Column

Klimaatopwarming?

We worden al jaren bang gemaakt met grafiekjes over hoe de aarde opwarmt en dat de gemiddelde temperatuur met 1, 2 of meer graden stijgt. En dat dit allemaal zal leiden tot smeltend poolijs en een hogere zeespiegel. De zomers worden warmer, maar ook natter. De winters worden warmer, maar toch ook weer kouder. We krijgen meer last van muggen, maar toch gaan de insectenpopulaties achteruit.

U begrijpt, waarde columnlezer, ik neem de onheilsvoorspellingen met een flinke dosis zeezout. De warmtestijgingen, waarop al die onheilstijdingen gebaseerd worden, hebben namelijk één probleem. De thermometers waar mee gemeten wordt, staan er al tientallen jaren. Maar in die tijd zijn om veel van die thermometers steden gebouwd. En dat zorgt voor het hitte-eilandeffect. Al dat nieuwe beton creëert namelijk een lokale opwarming. Vervolgens worden de resultaten van die thermometers, die dus een gemiddeld hogere temperatuur aangeven dan dertig jaar geleden, geëxtrapoleerd naar de algehele temperatuur op aarde.

We lijken niet meer te mogen genieten. Als het lente wordt en de eerste paar zonnedagen komen, wordt de ‘huidkankerexpert’ van stal gehaald. Is het drie dagen boven de 25 graden, dan komt een weersvoorspeller aanzetten, die aangeeft dat dit toch echt wel een teken is van de opwarming van de aarde. Deze weervoorspellers hebben nog nooit goed het weer kunnen voorspellen, al zijn ze wel experts in het achteraf toelichten van hoe het weer geweest was. Hun titel kan dus beter worden: weersverklaarder.

Maar goed. Ben ik als klimaatopwarmingsrealist dan een gevaar voor de mensheid? Natuurlijk niet. Het is prima om het plastic te scheiden en ga niet 12 uur per dag in de zon zitten. Maar geniet wel dagelijks van onze ster (de zon), want die vitamine D hebben we absoluut nodig. Plant ieder jaar een boom; zo krijgen we in Nederland elk jaar er 17 miljoen bomen bij. En dan moeten we maar hopen, dat die bomen niet in de verbrandingsoven van de ene of andere biomassacentrale verdwijnen…