Barensteel

Column

Afgelopen vrijdag werd ik enorm prettig verrast, waarde columnlezer. Voor mijn werk als voorzitter van de stichting Vrienden van het Overbosch ontving ik een gemeentelijke onderscheiding; de Zilveren Barensteel. Bovendien kreeg ik, als dank voor het redden van een bos, het bericht dat mijn naam op een nieuwe brug in datzelfde bos komt te staan. U begrijpt; mijn jaar kan niet meer stuk!

Als journalist neem ik mijn werk serieus en schrijf kritisch en oprecht, zonder aanziens des persoons. Maar wel met respect voor iedereen. De artikelen worden geschreven met één belang in het achterhoofd; het welzijn van de gemeenschap. Op een dag realiseerde ik me, dat kritisch zijn op anderen één ding is, maar dat je ook zelf je handen uit de mouwen moet steken om de maatschappij een stukje beter te maken. Vrij snel daarna werd het Overbosch bedreigd door de plannen voor de aanleg van een turborotonde. Na een succesvolle boomplantactie, om het belang van dit historische bos aan te geven, heeft een groep mensen gezorgd voor het behoud, onderhoud en verbetering van het Overbosch. Kortom: we hebben een bos gered!

Waar het gaat om het verbeteren van jouw eigen leefomgeving, moet je af en toe je hoofd boven het maaiveld uit steken. En dan krijg je kritiek. Je kunt die kritiek persoonlijk opvatten: ‘Waarom is die en die persoon zo tegen mij?’ Of je beschouwt kritische opmerkingen als leerpunten; kansen om jouw eigen handelen te evalueren en jouw oogkleppen af te gooien. Wanneer je die houding aanneemt, hoef je ook niet meer in een politieke vergadering uit te roepen, dat je ‘beter hier in het midden gaat liggen, dan kunnen jullie over me heen stampen.’

Het meest trieste, wat ik van de week las, was dat de in deze regio woonachtige Kiki (16) voor haar allerlaatste verjaardag nog één wens had. Ze wilde heel graag mensen knuffelen. De oplossing? Een ‘knuffelscherm’, met een grote glazen wand, twee gaten er in en plastic armen door die gaten, waarmee Kiki haar geliefden kon omarmen. Dit is de wereld, waarin we nu leven; dat we bang zijn om elkaar te omhelzen. En vrezen, om een bekeuring te krijgen, als we het wagen om zoiets vermetels te doen, als een knuffel geven aan onze geliefden. Wat verlang ik terug naar de tijd van #FreeHugs.