Column

Hoofd

Zondagochtend zag ik jou fietsen, samen met jouw vader. Je moet een jaar of 12 zijn. Een vader en een zoon, samen op de fiets; normaal gesproken een heel alledaags tafereel. Toch was er iets anders. Heel duidelijk stak jouw onbehaarde hoofd af in het licht van de opkomende zon.

Plots vallen meer dingen je op. De vader, die zijn zoon bemoedigend toelacht, hiermee zijn onrustige hart niet tonend aan zijn grote liefde. Als buitenstaander weet je, of eigenlijk weet je niet, de maanden van onrust, zorgen, twijfels, verdriet, wanhoop, knuffels, woordenwisselingen en stiltes, de diepe, diepe stiltes die er in hun huis zijn geweest. Af en toe een lichtpuntje en dan weer wachten op een volgende uitslag. Hoeveel kralen aan een ketting zou deze fietsende bikkel al verzameld hebben?

De onzekere toekomst die er is voor deze jongen, zijn vader, moeder en eventuele broertjes en zusjes. Plotseling werd ik overvallen door een intense triestheid, vermengd met schuldgevoelens. We maken ons met ons allen zo enorm druk over allerhande nietszeggende zaken. Of de ene politicus wel of niet op een feestje is geweest, een burgemeester die zich afvraagt waar de ingestorte kerktoren is heengegaan of die buurvrouw die haar hondenpoep weer niet opruimt.

Natuurlijk gaat er veel mis in de wereld, als je wilt weten hoe verziekt het bestuur in Nederland is, moet je maar de verhoren van de toeslagenaffaire volgen. Het is verbazingwekkend hoe topbestuurders blijven benadrukken hoe weinig invloed ze hadden. Maar ondertussen zijn wel duizenden gezinnen de dupe geworden van hun handelen. Actielijstjes maken? Nooit van gehoord! En het aloude afschuifadagium: ‘Iedereen is schuldig, dus niemand is schuldig’.

Over dit onderwerp wilde ik mijn column schrijven, maar die jongen met zijn vader wezen me er tijdens hun fietstocht - hun zondagmoment samen - op, dat het in dit leven maar om één ding gaat. Samenzijn. Samen zijn.