“Ik ben een van de gelukkigste mensen ter wereld”

Niet omdat het kan, maar omdat hij het noodzakelijk vindt. Daarom besloot Guido van Enckevort enkele maanden geleden om van Oud Ade naar Bhutan te fietsen. Hij gaf zijn baan bij de gemeente Kaag en Braassem op, om te ervaren op welke duurzame manier mensen elders in de wereld leven en overleven.

JOEP DERKSEN

Zijn fietsreis levert Guido (32) unieke ervaringen op, samen met zijn fiets Ziggy, die zijn reismetgezel van begin tot eind is. “We denken na over iedere afslag, die we moeten nemen”, lacht Guido. Over wat hem bezielt om deze wereldfietsreis te maken, geeft hij aan. “Ik wilde graag naar Bhutan, omdat ik denk dat wij wel wat van hen kunnen leren in hoe zij bepaalde dingen op het gebied van duurzaamheid aanpakken.” Maar dat is een van de armste landen van de wereld; zij kunnen allicht niet anders dan duurzaam leven, omdat ze de moderne industriële levensgemakken, zoals auto’s en grote woningen, niet kunnen betalen.

Guido beaamt: “Ik stoei inderdaad met de gedachte, dat heel veel mensen een hang hebben naar onze Westerse levensstijl. Maar als iedereen dat wil hebben, krijgen we een probleem met het klimaat. Wij proberen op veel dingen een stapje terug te doen. Een optie is ook, dat zij niet alles gaan doen, wat wij ook doen. Als iedereen een eigen auto krijgt en de Westerse levensstijl aanneemt, gaan veel tradities verloren. Ik hoop dat mensen in zullen zien, dat materialisme ook niet alles is en dat je van meer spullen niet persé gelukkiger wordt.”

Dat Guido voor de fiets als vervoermiddel heeft gekozen, is logisch: “Vliegen heeft nogal een impact op het klimaat. De fiets is voor mij het uitstekende vervoersmiddel om genoeg te zien en snel genoeg te gaan. Je gaat met een fijne snelheid door de landschappen heen en je leert de mensen en de landen beter kennen. We fietsen niet via de grote wegen, maar over het platteland. Dan kom je op plekken waar toeristen niet zijn. Het geeft veel nieuwe inzichten.”

Eigenlijk had Guido nog een paar jaar willen wachten met deze fietsontdekkingsreis. Maar de ontwikkelingen in de wereld noopten hem om zijn plannen vervroegd uit te voeren. “Voor mijn gevoel moet ik nu gaan, omdat het binnen tien jaar niet meer kan. Het zal dan te warm of te nat zijn. Of te onstabiel, zodat we door bepaalde regio’s niet meer kunnen fietsen.”

Dat hij zijn baan opgaf om de halve wereld over te fietsen, kwam niet door een burn-out, zo verzekert Guido. “Wat ik wil doen is deels de batterij opladen. Ik kom met goede moed terug. Maar ik wil ook heel graag laten zien dat het reizen per fiets zo’n fijne manier is van onderweg zijn en reizen.” Hij licht toe: “We zitten nu in het achterland van Turkije. Wij geven bijna geen geld uit en onze ecologisch voetafdruk is bijna nul. We eten geen vlees, maar wat brood met een tomaatje en soms wat kaas. ’s Avonds maken we een potje met rijst en bonen en paprika. Het wordt in mijn ogen heel erg overschat hoe zwaar en moeilijk het is.”

Een dergelijke reiservaring gunt Guido iedereen. “Als je het wilt, kun jij dit ook doen. Maar mensen denken vaak in obstakels. Ik moet wel offers brengen hiervoor, zoals het opzeggen van mijn baan. Maar ik vind dat helemaal niet erg en krijg er zoveel voor terug. Ik ben een van de gelukkigste mensen ter wereld, dat ik dit kan doen. Je voelt je af en toe echt bevoorrecht om dit te kunnen doen. Het maakt je ook heel nederig, richting de mensen hier. Sommige mensen weten niet wat er in eigen land te zien is; ik kan dat laten zien met mijn mobiel. Met een klein mobiel printertje kan ik een foto ter plekke afdrukken en dat aan de mensen geven. Sommige mensen hebben geen foto van hun gezin; ze zijn dan ontroerd dat ze een fotootje kunnen krijgen. Je hebt geen keuze in waar je geboren wordt. Ik probeer iets terug te kunnen geven.”

De komende weken fietst Guido via Iran naar Georgië. Hij denkt erover om zijn verhalen in boekvorm te publiceren.