"Mijn hoofd zit vol met ideeen"

Wilma volgt geen platgetreden paden

LISSE – Wat bezielt iemand die in de kracht van haar leven is, om zich bezig te houden met het verkopen van kartonnen grafkisten? Hierop weet Wilma (39) het antwoord wel. Zij beloopt geen platgetreden paden, maar volgt haar eigen hart. Als tiener had ze al een eigen bedrijf, maar nog altijd lijkt ze haar jeugdige onbevangenheid niet verloren te hebben. Tijdens het interview voor het Gesprek van de Week klinkt regelmatig een luide lach. “Ik haal mijn lol uit mijn werk, vanwege de uitdagingen en door mijn creativiteit. Dat zijn mijn geluksmomenten.”

Door Joep Derksen

De insteek van deze serie is dat bekende of bijzondere Duin- en Bollenstrekers zich als het ware bloot geven in een interview. De stralende blauwe ogen en ontwapenende glimlach doen wellicht vermoeden dat dit bij Wilma geen probleem zal zijn. Toch dient zij regelmatig ‘tot de orde’ geroepen te worden. Af en toe wil ze een persoonlijke vraag beantwoorden met een ondernemersverhaal, maar bij het Gesprek van de Week kom je er niet zo gemakkelijk mee weg.

Wilma’s huidige leven is in feite een gevolg van haar werk in een bloemenwinkel, dat ze op haar 15de begon. Na de middelbare tuinbouwschool volgde Wilma vanaf haar 18de het Hoger Agrarisch Onderwijs. ‘Het was een levensbepalend moment dat ik me op die leeftijd met mijn bedrijf  inschreef bij de Kamer van Koophandel. Naast mijn opleiding begon ik als freelancer en op m’n 21ste had ik een pandje op een industrieterrein. Ik ging de wereld over als bloemenarrangeur en bezocht beurzen, grote shows en tentoonstellingen. Onder meer gaf ik bloemwerkdemonstraties voor 1.500 mensen. Op een gegeven moment had ik twee bedrijven; een luxe bloemenwinkel voor speciale wensen en een onderneming die bloemwerken leverde aan tentoonstelling, cateringbedrijven en grote corso’s. Deze twee bedrijven heb ik in 2002 verkocht; beiden waren geslaagde ondernemingen en ik was toe aan een nieuwe uitdaging. Verse bloemen zijn namelijk ongelooflijk arbeidsintensief. Nu ben ik niet vies van hard werken, maar ik wilde mijn handen vrij hebben, m’n horizon verbreden en in het diepe springen.”

Verlies

Tegenwoordig is Wilma “arrangeur, vormgever, ondernemer en publicist”. Al in 1996 verscheen haar eerste boek “Rouwarrangementen”. “Er is niets wat me totaal uit balans laat brengen”, zo informeert Wilma. Mijn moeder is vier jaar geleden verongelukt en je beseft hoe het leven in één keer voorbij kan zijn. Dat is ingrijpend en na haar overlijden ben ik heel hard gaan werken, zodat ik er niet aan hoefde te denken. Ik was zeker niet bang erover na te denken omdat ik geen angst heb voor de dood of wat erna komt. Er zijn echter na het wegvallen van iemand veel zaken die op je af komen en werk is dan een welkome afleiding en voor mij weer mijn balans. Ik vluchtte niet in mijn werk, want ik realiseerde me ook toen al dat de dood onderdeel is van het leven.”

Ze filosofeert verder: “Mijn creativiteit is echt van mezelf. Het is een gave van een groter geheel dan het aardse leven. Wat dat groter geheel inhoudt? Voor de een is het God, voor de ander Tarotkaarten. Ik ben ervan overtuigd dat er een geestenwereld is naast het aardse leven. Hoe die ingevuld wordt? Laten we zeggen dat ik het leuk vind om naar Derek Ogilvie te kijken. Hij is pakkend, treffend en geen fraudeur. Voor mij is Derek het voorbeeld van iemand die een gave heeft om te communiceren met de andere wereld. Overigens ben ik van mening dat iedereen kan spreken met een overleden dierbare. Je moet jezelf ervoor openstellen; even alle radertjes stilzetten. Dat kan bijvoorbeeld door yoga, als is dat echt niets voor mij, of door te mediteren. Op die manier kom je bij je echte zelf en vind je de antwoorden die je zoekt wel. Al is het niet zo dat de contacten danwel antwoorden die je zoekt altijd komen op het moment dat ons ego het wil. Je kunt niet aan een touwtje trekken, zodat een overleden dierbare zal verschijnen. Het is de geestenwereld die bepaald of communicatie met de overledene ook noodzakelijk is.”

Hout

In Wilma’s woning staan grote blokken hout met ruwe vormen. Enkele van deze exemplaren heeft ze zelf meegenomen uit het buitenland. “Ik heb een echte fascinatie voor hout en gekke stronken. Door naar dat hout te kijken, kan ik heel blij worden. Zo’n stronk heeft een mooie vorm en het stuk hout vertelt het verhaal over de periode waarin die boom krom gegroeid is. In die grote blokken zit natuurlijke oerkracht en in dit huis is het een mooie tegenhanger van het zwarte interieur”, wijst Wilma. En inderdaad blijkt het zwart te overheersen in het huis: veel muren, tafels, stoelen en banken en zelfs de vloer zijn zwart. “Die oerkracht is een mooie tegenhanger van het zwart en dat is de balans die ik altijd ambieer. Door twee uitersten te pakken kom je uit in het midden.”

Voor een professionele zakenvrouw klinkt dit toch behoorlijk zweverig, maar ze laat zich zeker geen knollen voor citroenen verkopen. “Materialisme is onbelangrijk in het leven. Mij ontbreekt niets, maar ik vind dat je er in dit leven zelf wat van moet maken. Voor iedereen komen kansen op haar of zijn pad en het is maar net wat je met die kansen doet. Iedereen heeft een bestemming in het leven en ik ben op de wereld gekomen om mijn creatieve gaven te benutten. Die creativiteit moet ik niet laten liggen, want als ik dat doe is het zonde van mijn kansen. Juist door het gebruik maken van je eigen gave, verhoog je de kans op het eigen levensgeluk. Zo ben ik sinds kort begonnen met schilderen; puur als hobby. Als ik hier voldoende mijn levensonderhoud in kon voorzien, zou ik alleen nog maar gaan schilderen.”

Wilma geeft zich volledig over aan haar creativiteit en heeft een groot empathisch vermogen: “Ik ben geen dag niet creatief en nee, ik word niet moe van mezelf. Ik ben optimistisch ingesteld. Ook lach ik meer om de betrekkelijkheid van de dingen dan wellicht anderen doen. Niet alles hoeft zo scherp genomen te worden als het gepresenteerd wordt. Ik ben tevreden en dat geeft mezelf ook innerlijke rust. Daarnaast stop ik iedere dag om 20:00 uur met werken en zet de laptop en telefoon uit. Dan hebben mijn vriend en ik tijd voor elkaar. Je kunt wel altijd die molen laten draaien, maar als je niet voldoende ontspant, gaat de motor op halve kracht werken, wordt de bron vervuild en krijg ik niet zoveel ideeën meer.”