,,Willekeur bij gemeente Kaag en Braassem’’

KAAG EN BRAASSEM – Het gemeentebestuur van Kaag en Braassem meet met twee maten. Dat stelt vastgoedondernemer John van der Peijl. Zijn woorden worden bevestigd door gemeenteraadslid Thijs Mooren (CDA). ,,Ik zie bij het college een patroon van willekeur. Je moet niet als college dingen verzinnen om initiatieven wel of niet door te laten gaan.’’  

 Van der Peijl zit het hoog. In het hele land koopt en verkoopt hij onroerend goed, maar de laatste jaren krijgt hij in Kaag en Braassem geen poot meer aan de grond. Hij heeft hier diverse panden en stukken grond in bezit, maar krijgt nergens de kans om wat te ontwikkelen. Volgens Van der Peijl werkt het gemeentebestuur hem bewust tegen. ,,Mij werd een last onder dwangsom van 75.000 euro opgelegd, omdat één van mijn panden aan de Kerkstraat 1 en 2 in Oude Wetering in slechte staat verkeerde. Maar die slechte staat gold ook voor de naastgelegen buren van Kerkstraat 3 en Veerstraat 1 en de eigenaren daarvan kregen geen aanschrijvingen. Dat gold ook voor een legio aan monumentale panden binnen de gemeente; de eigenaren daarvan kregen geen aanschrijvingen.’’  

 

De vastgoedondernemer is de eerste, die zal toegeven dat hij niet altijd de makkelijkste persoon is. Maar initiatieven moeten allemaal op dezelfde manier beoordeeld worden, ongeacht de persoon die deze indient, zo vindt Van der Peijl. ,,Vorig jaar diende ik een aanvraag in voor het bouwen van woningen op de Kruisweg 2 en 4 in Woubrugge, maar dat mocht niet. De nieuwe eigenaren echter, kregen die toestemming wel.’’ Hij hoort dezelfde verhalen van andere vastgoedondernemers, maar die durven hun mond niet open te trekken, zo geeft Van der Peijl aan, ,,omdat ze bang zijn dat ze daarna nooit meer iets voor elkaar kunnen krijgen in Kaag en Braassem’’. Van der Peijl vervolgt: ,,Voor de Achterweg 4 in Nieuwe Wetering heb ik een principeverzoek ingediend voor de nieuwbouw van twee woningen en dat is afgewezen. Maar de huidige eigenaar vraagt op zelfde adres een vergunning aan voor nieuwbouw en twee woningen en hiervoor wordt wél de vergunning afgegeven.’’

Ook zijn zoon is volgens Van der Peijl slachtoffer van willekeursbeleid van de gemeente. ,,Hij heeft een ark aan de Vriezekoop 59 W in Leimuiden, moest weg van de gemeente en vroeg om de ark te verplaatsen naar een plek 500 meter verderop. Dat mocht niet van de gemeente, maar zijn buurman, die 80 meter verder een ark had, kreeg die toestemming wel.’’ 

Mooren herkent deze verhalen. Hij somt op: ,,Aan Zuideinde 97 in Roelofarendsveen mochten er geen twee woningen komen in plaats van een oud gebouw. Bij de omliggende panden mocht het wel. Ook een plan om een oude boerderij aan de Kerkweg 1 in Hoogmade te slopen, mocht van het college niet omdat dit deels buiten de BSD (bestaand stad- en dorpsgebied, red.) valt. Toch mocht een plan om een voormalige graanschuur aan de Herenweg 130 in Rijnsaterwoude te slopen wél doorgaan. Terwijl dit ook buiten de BSD lag.’’  

 

Mooren: ,,Ik zie bij het college een patroon van willekeur. Je moet je houden aan het beleid, dat we hebben afgesproken. Je moet als college geen dingen verzinnen om initiatieven niet door te laten gaan. Maar elke keer verzinnen ze wat anders. Bewoners moeten duidelijkheid krijgen van de gemeente. Aan de Leidseweg 2 geeft het college wél toestemming om een boerderij te slopen; waarom zeg je bij de Kerkstraat 1 dan nee? Ik hoor die goede argumenten niet hiervoor. Het college komt elke keer met een andere verklaring.’’  

 

Hein de Jong is ook ervaringsdeskundige. Hij had een principeverzoek ingediend om zijn woning aan de Zuidweg 17 te verbouwen, zodat hij er op latere leeftijd ‘toekomstbestendig’ in kan wonen. Het gemeentebestuur zei nee, maar De Jong kreeg gelijk van de bezwaarschriftencommissie. Hierop weigerde het college opnieuw de toestemming, zonder hiervoor een reden aan te geven. De Jong: ,, Ik heb een heleboel kosten gemaakt, want de fundering ligt er al; het is weggegooid geld. In de gemeentelijke organisatie zegt iemand ‘Nee’ tegen een plan en omdat ze in die ambtelijke organisatie elkaar niet willen afvallen, zegt de volgende ook nee.’’  

 

De gemeenteraad moet ingrijpen, zo stellen allen. De Jong: ,,Deze raad controleert te weinig en loopt achter het college aan.’’ Mooren: ,,Elke keer komt het college weer met andere redenen om ja of nee te zeggen. Ik wind me hierover op. Mijn gevoel voor rechtvaardigheid komt in het gedrang. Als je maar de goede ingangen hebt bij de gemeente, kom je er wel. Dat is nu zo en het hoort niet. Elk plan moet vooraf op dezelfde kaders beoordeeld worden. Ik strijd tegen die willekeur.’’ 

Het gemeentebestuur van Kaag en Braassem is om een reactie gevraagd en om per geval aan te geven, waarom over de genoemde adressen en gevallen wél conform het adagium ‘eerlijk en rechtvaardig’ besloten is. Via een woordvoerder laat het college van burgemeester en wethouders echter weten: ,,Gelijke monniken, gelijke kappen is het adagium wat het college aanhangt en naar werkt. Binnen  de ruimtelijke ordening zijn er vele (wettelijk opgelegde) regels en beleidslijnen vanuit diverse instanties waaraan getoetst en/of voldaan moet worden. Wat dat betreft hebben we het er hier binnen Nederland niet makkelijk op gemaakt. Bij elk initiatief geven we de afwegingen die hebben geleid tot de besluitvorming open en transparant aan. Het staat iedereen vrij om het college hierop te controleren. Wij gaan elk open gesprek over willekeurig welk dossier, met initiatiefnemers of raadsleden, nooit uit de weg.’’