‘Niemand wil mijn zoon Philip helpen met vrijwilligerswerk’

LISSE – Eduard strijdt voor zijn zoon Philip (23), die PDD-NOS heeft, een aangeboren ontwikkelingsstoornis. De vader sprak woensdag 11 maart in bij de vergadering van de commissie Maatschappij & Financien. ‘Door de ontwikkelingsstoornis is Philip anders als anderen en heeft hij al veel tegenslagen in zijn jonge leven moeten incasseren én met vallen en opstaan leren overwinnen. Eind vorig jaar leek een keerpunt gekomen toen Philip als vrijwilliger op het Landgoed Keukenhof aan de slag kon. Echter, als een donderslag bij heldere hemel, werd Philip op 5 december verteld dat hij niet meer terug hoefde te komen. Nu zit de jongen al maandenlang triest thuis.’

De vader vertelde tijdens de vergadering en in een nadere toelichting buiten de vergadering om: ‘Philip is normaal begaafd, maar door zijn handicap heeft hij licht afwijkend gedrag. Zo vindt hij het leuk om grapjes uit te halen die niet iedereen kan begrijpen, zoals het tekenen van gezichtjes op bananen. Inderdaad, soms wat naïeve humor, maar toch ook grappig als je het begrijpt. Hij heeft de opleiding MBO-2 dierverzorger afgerond en is werkzaam geweest als dierenverzorger. Philip is een Wajonger en daardoor heeft hij al direct een stempel. Hij voelt dieren vaak beter aan dan mensen. Na 3,5 jaar gewerkt te hebben op een kinderboerderij in Noordwijkerhout, heeft hij een jaar lang gekeken of hij ergens als vrijwilliger voor dieren kan zorgen. Op het Landgoed Keukenhof is een stalletje met dieren en de beheerder van het buitengebied, Jan van Duin, besloot in november om Philip te laten beginnen.’

Iedere dag reed Eduard vervolgens zijn zoon naar het Landgoed Keukenhof, om er zeker van te zijn dat Philip op tijd aanwezig zou zijn. Meerdere keren vroeg Eduard of alles goed verliep en hij hoorde geen onvertogen woord. Ook Philip was aan het eind van de dag altijd vrolijk. Hij was er trots op dat hij dit werk op eigen kracht had gevonden en dat hij niet langer nutteloos aan de kant hoefde te staan. Echter, op Sinterklaasdag kreeg Philip te horen dat hij niet meer terug hoefde te komen. De reden: ‘De groep waarin Philip werkte, had over Philip geklaagd’. Eduard: ‘Dit was een totaal onverwachte klap in Philip’s gezicht. Hij was helemaal uit het veld geslagen en zei: “Ik heb geen perspectief. Ik weet wat er met mij aan de hand is, maar ik kan het niet veranderen”. Nu zit Philip nutteloos thuis. Hij kan veel, maar denkt dat niemand hem wil helpen.’

Eduard: ‘Ik heb Herman Hollander benaderd en hem deze situatie voorgelegd. Ik vond het geen pas hebben dat een jongen die steun nodig heeft op deze botte manier werd behandeld. Ik heb hem een voorstel gedaan om Philip een kans te geven, maar hij heeft zich er met een jantje-van-leiden van afgemaakt. Hij heeft de feiten niet onderzocht en haalt begrippen als “zwakbegaafd” en “normaal begaafd met een vorm van autisme” door elkaar. Als hij vijf minuten met Philip had gesproken om diens kant van de zaak te horen, dan had hij zelf kunnen constateren dat deze jongen van goede wil is en heel bevattelijk voor goede raad.’

Eduard besluit: ‘Ik neem hier geen genoegen mee en ik doe een oproep aan de gemeenteraad dat ze de Wajongproblematiek erkennen en dat ze er een taak in hebben om stappen te ondernemen zodat deze mensen een baan aangeboden wordt. In Nederland zijn 200.000 jongeren met een Wajong-uitkering. Laat ze niet thuis zitten, maar taken vervullen. Ook al zijn het vrijwilligersplaatsen.’