Dé lokale en regionale nieuwssite

Als journalist schrijf ik over actuele zaken. Ook zijn ruim 70 boeken van mij gepubliceerd. Deze blog heeft al miljoenen bezoekers verwelkomd. Hier vindt u alle, ruim 26.800, gepubliceerde artikelen, verschenen in landelijke, regionale en lokale dag- en weekbladen en magazines. Mocht u onderwerpen aan de kaak willen stellen, neemt u dan contact met mij op: info@writing4u.nl. Foto's kunnen, tegen vergoeding, besteld worden via dit emailadres.

18 oktober 2013

‘Ik ga vast heel hard gillen’

 
LEIMUIDEN – Ware doodsangst, gillende kinderen en geschminkte volwassenen  die de jeugd de stuipen op het lijf jagen. Het spookdoolhof bij de boerderij van de familie Straathof (Willem van der Veldeweg 57) was vrijdag 27 september een groot succes. Tussen de twee meter hoge maisplanten hadden tien monsters, griezels en spoken zich verstopt om de dolende kinderen eens flink te laten schrikken.
Dit is het eerste jaar dat het spookdoolhof is opgezet en afgelopen vrijdag was de tweede editie. Alleen kinderen van 12 jaar en ouder (en volwassenen) mogen het maisveld inlopen, zo legt Anke Straathof uit. ‘De vorige keer hadden we ook een paar jongere kinderen, maar die moesten keihard huilen van schrik.’
De idee voor het spookdoolhof begon als grap, maar is een enorm succes geworden. Ongeveer honderd mensen betalen zes euro om een avondje te proberen een hartaanval te krijgen. Drie van de monsters zijn het gezin Schonenberg uit Katwijk. ‘Het is leuk om mensen te laten schrikken’, lacht vader Jan. Zijn 10-jarige dochter Suzanne is ook vermomd. ‘Ik vind het wel een beetje spannend’, zegt ze zachtjes. Maar gelukkig zag je toch hoe je vader’s gezicht geschminkt werd? ‘Hij heeft al een eng gezicht’, reageerde Suzanne. ‘Knip dat er maar uit’, lachte de vader.
De spoken, geesten en monsters gaan het maisveld in, wachtend op hun onvermijdelijke slachtoffers. Een van de eerste ‘klanten’ zijn Maud en Zoë. ‘Ik verwacht dat ik van achteren wordt vastgepakt. Ik heb er heel veel zin in’, zegt Maud. ‘Ik ga vast heel hard gillen’, vult Zoë aan. Leeftijdsgenootjes Tim, Daan en Sytsse zijn stoer: ‘Het wordt vet. We kunnen lekker lachen.’
Bij de ingang van het maisveld is een onheilspellend muziekje te horen. Iedere deelnemer slikt even ongewild voordat het donkere maisveld betreden wordt. Je weet dat daar tussen de maiskolven zich iets bevindt, maar wat? En waar? Al gauw wordt het duidelijk; overal klinken opgewonden gilletjes en af en toe ware doodskreten van schrik. Nog twee weken blijft het maisveld liggen en daarna worden de maiskolven gebruikt als voer voor de koeien.