Column

Steen

Al jaren is het gemeentebestuur enorm druk bezig om één specifiek bedrijf binnen de gemeentegrenzen te houden. Dan gaat het om Sushi Ran, waarde columnlezer, een productiebedrijf waar sushi gemaakt wordt. Nou ben ik naast een vleesliefhebber ook een visliefhebber, daar ligt het niet aan. Maar zo langzamerhand begin ik met af te vragen, hoe ver de gemeente moet gaan om te voorkomen dat een onderneming naar een andere gemeente verhuist. Want in deze moderne tijd kunnen medewerkers echt wel een paar kilometer verder reizen, als de fabriek in een naburige gemeente onderdak kan vinden.

De gemeente probeert al jaren om het bedrijventerrein Drechthoek II te ontwikkelen. Één van de bedrijven die hier daadwerkelijk interesse in heeft, is Sushi Ran. Maar tot nog toe lag de gemeente volop in de clinch met de (particuliere) eigenaren van de stukken grond waar Drechthoek II onder meer zou moeten worden gerealiseerd. Een onteigeningsprocedure werd door de gemeenteraad goedgekeurd, maar aangevochten door de grondeigenaren. En deze grondeigenaren haalden hun gelijk bij de Raad van State. Hierdoor was de gemeente weer terug bij af.

In 2014 kwam er weer schot in de zaak, toen wethouder Yvonne Peters besloot om met deze mensen te gaan praten. Toen bleek, dat deze inwoners best mee willen werken, maar ook betrokken willen worden bij de plannen. En nu is het resultaat van die plannen langzamerhand bekend. Over prijzen van grondoverdracht praat de gemeente niet, maar wel is duidelijk dat Drechthoek II een bedrijventerrein van vier hectare moet worden. Maar er is geen projectontwikkelaar op deze aardbol te vinden, die het aandurft om dit bedrijventerrein zelfstandig te ontwikkelen. Dus is de gemeente gevraagd, of ze willen meedoen aan dit project.

Je zou natuurlijk denken, dat het gemeentebestuur haar lesje met Braassemerland wel geleerd heeft. Maar nee hoor. Wethouder Yvonne Peters (VVD) liet vorige week doodleuk weten, dat het college van burgemeester en wethouders hier wel oren naar heeft. Volgens haar is het mogelijk om de helft van Drechthoek II op te vullen met bedrijven 'voor de verkoopprijs die wij in gedachten hebben'. In een publiek-private constructie moet het risico met een projectontwikkelaar gedeeld worden, als blijkt dat de animo voor dit bedrijventerrein helemaal niet zo hoog is, als nu wordt gesteld. En als het jaren gaat duren, voordat een groot deel van Drechthoek II is verkocht aan bedrijven, dan gaat dit de gemeente – en dus de inwoners – weer geld kosten.

Wordt Drechthoek II de spreekwoordelijke steen waar je je niet meer voor een tweede keer aan moet stoten?

Joep Derksen